Θυμάμαι τον Ιούνιο του 2017…
Τι βροχές ήταν εκείνες! Τι δροσιά!
Και τρώγαμε κάτι βερίκοκα από τον κήπο τής Μ., μέλι!
Με τις ειδήσεις δεν ασχολιόμασταν και πολύ γιατί ξέραμε πια, μετά από τόσες δεκαετίες ζωής, ότι όλα αλλάζουνε κι αυτά που νομίζουμε ότι θα μας βασανίζουν για πάντα ―σαν την αδιάβαστη Γεωγραφία της Δ’ Δημοτικού ή σαν τη Χούντα που μερικοί ως έπιπλο τη βλέπουν σήμερα, με τα ξύλινα ματάκια τους τα αστίλβωτα― θα περάσουν και θα έρθουν άλλα και θα ζούμε με τις χαρές μας, με τις λύπες μας, και θα αγαπάμε αυτούς που αγαπάμε κι αυτούς που δεν αγαπάμε δεν θα τους μισούμε αλλά θα τους έχουμε ελαφρώς χεσμένους ως και εκείνοι το ανάλογο θα πράττουν, και θα παρακαλάμε την τύχη, τον καιρό ή όπου αλλού παρακαλάει ο καθείς να μη εισενέγκη ημάς εις τον πειρασμόν να εισφέρουμε τον βλάστημο οβολό μας ολημερίς κι ολονυχτίς, σαν τα καθοίκια που συνείδηση της όρθιας στάσης τους δεν έχουν αλλά υποταγμένα σκύβουν, και βλαστημάνε, και σκύβουν, και βλαστημάνε, και ξανασκύβουν και σκύβοντας βλαστημάνε, και λερώνουν, και… Μπα σε καλό μου! Τι λέω για τους ανθρώπους που «κακό να μην τους έβρει» που έλεγε και η θεία η Χ. που δεν της έβγαζες βλαστήμια από το στόμα ούτε με σκουριασμένη δοντάγρα…
Και σκύβουν που λες με τρόμο αλλά και ενδόμυχη υποταγή στη μελλοντική τους ανέχεια, όταν θα τους έχει πάρει και θα τους έχει σηκώσει η ευμετάβλητη τραμουντάνα του εκλογικού σώματος.
Και σκύβουν χωρίς μεράκι, χωρίς αρχές και έρμα, χωρίς αγάπη για κάτι… έστω και για τα παιδιά τους, που κι αυτά ακόμα τα μαρτυράνε στον επιμελητή των διαδικτύων και «να! Αυτός το έκανε» λένε αδιάντροπα, δίχως ραχοκοκαλιά, δίχως καθρέφτη να τους φτύνει μην τους ματιάσει.
Λες και χωρίς ραχοκοκαλιά και χωρίς αγάπη, όσο κι αν σκύψεις, μπορείς να ξεδιψάσεις.
Ακόμα και στο πιο δροσερό πηγάδι να σκύψεις, μόνο με κουβά την αγάπη και σκοινί τη συγχώρεση θα βγάλεις το καλό το δροσερό και ξεδιψαστικό νερό που ποτίζει ανθρώπους, ζωντανά, σπαρτά και οράματα.
Όσο κι αν βρέχει ο Ιούνιος, κατανοώντας ο συμπονετικός μήνας την ξεραΐλα μας ούτε τσάμπα θα μας ποτίζει ούτε δροσιά θα στείλει στους πρόσφυγες της ίδιας τους της ερημωμένης ύπαρξης.
Πόσο θλιβερό να μην έχεις ούτε μέσα σου πατρίδα να νοσταλγείς αλλά ούτε και την έξω να νοιάζεσαι!
Τέτοια θυμάμαι από τον Ιούνιο του 2017 που είχε και καλές και λιγότερο καλές στιγμές.
Και θέλει ακόμα δέκα ολόκληρες μέρες να περάσει…
20 Ιουνίου 2017
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author