Ένας ψαράς ήταν στο παραμύθι του ο Νοέμβρης! Ένας ψαράς, που ΄χε γυναίκες, δυο!
Τη μια, πέρα απ’ τη θάλασσα! Που όμως λόγω κακοκαιρίας δεν μπορούσε να βλέπει συχνά.
Την άλλη στη στεριά, μαζί του.
Σ’ αυτή τη στεριανή δεν δίνονταν όμως απόλυτα η καρδιά του γιατί η σκέψη έτρεχε μόνιμα στην άλλη…τη μακρινή.
Κι όταν ο καιρός καλυτέρευε την άφηνε για κείνη.
Έτσι ο ψαράς, την κοντινή την έβλεπε όλο και λιγότερο, όσο κρατούσε η μέρα που καθημερινά μίκραινε σε διάρκεια .
Ενώ την άλλη την μακρινή, την ονειρεύονταν ξύπνιος στις ατέλειωτες, αξημέρωτες νύχτες του …
Αυτός είναι ο Νοέμβρης μας, ο κρασομηνάς μας, αυτός ο μήνας ο παραπλανητικός, ο ερωτιάρης, που μονίμως ψάχνεται μέσα στ’ ατέρμονα βράδια της εσωτερικής του μοναξιάς και αναζήτησης …
Σ΄ αυτό το εσωτερικό ταξίδι προς την αναζήτηση της όποιας χαράς που τυχόν καταφέρουμε ν΄ αντλήσουμε από “τη θάλασσα μέσα μας” μάς καλεί ο Νοέμβρης, φίλοι μου, που μόλις πάτησε το κατώφλι του χρόνου μας!
Και πόσες εκπλήξεις κρύβει αυτή η αναζήτηση.
Ψαχτήρι η ψυχή μας ν’ ανακαλύψει το σπόρο που ‘ θαψε ο μήνας στη γη βαθιά.
Αισθήσεις σε επιφυλακή!
Νοέμβρης γενναιόδωρος! Θρόνους μοιράζει τα σύννεφα, και ζωφόρους χτίζει με κίτρινα φύλλα.
Βροχοψιχάλες στο μέτωπο μαρτυρούν πως αλλάζουμε…
Το αποχαιρετιστήριο φιλί στον ήλιο και τη θαλπωρή του έχει τη γεύση απ’ το ρόδι, που κάρπισε στην αυλή μας…
Αλλάζει η φύση….κι αμφισβητούμε τη μέχρι τώρα σταθερά του λαμπρού της ήλιου.
Αλλάζουμε κι εμείς…
Πολλοί σε μια μελαγχολία κι άσκοπη περιπλάνηση, σ’ ένα βύθισμα του νου, σε μια παραίτηση που κι οι συγκυρίες μάς παροτρύνουν…
Ξερό το φύλλο, μα δείτε! Χρυσίζει στις διάφορες σκιές…
Μια ελπίδα, ένα όραμα της ανάδυσης της απροσδόκητης και της λυτρωτικής, το χρώμα και η λάμψη του!
Σημαντική κι η φθίνουσα αλλαγή πολλές φορές…Νυχτώνει νωρίς.
Στοχασμοί…Σκέψεις παλιές…απορριπτέες…
Νέοι δρόμοι να διαβούμε. Μα πώς; Νυχτώνει νωρίς.
Σε κάθε βήμα οι καταστάσεις μάς πετούν κατάμουτρα παράφωνες επωδούς …
Νυχτώνει νωρίς. Τι κι αν ανθίζει το αναιδές κυκλάμινο;
Όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις τη χρυσίζουσα όψη των Νοεμβριάτικων φύλλων σε ταλανίζει το αληθινό τους υπογάστριο…η απόγνωση και η απελπισία η καθημερινή, που συνυπάρχουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.
Φύγαν και κείνα τα πουλιά κι η ερήμωση, λύπη μεταλλαγμένη…
Πού χώρος για προσδοκία στων καιρών τη βαναυσότητα;
***
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο, βγες στη βροχή, άκου τη μουσική της και θα μεταλλαχθεί αυτή η αβεβαιότητα.
Αυτή, που τα φύλλα της χρυσίζουν κι οι φευγάτοι περνούν για φλόγες πύρινες.
Στον ουρανό του Νοέμβρη φλογερές ρομφαίες αρχαγγέλων, οι ελπίδες.
Κι ας νυχτώνει νωρίς…Απαντοχές υπαρκτές στων τρελών τα οράματα.
«…There’s a fire in this November sky…»
{youtube}hVeWR8R7XUQ{/youtube}