Όταν είσαι παιδί μπορείς να είσαι ο εαυτός σου με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Μπορείς να αποκλίνεις απ’ τον τρόπο που συνηθίζουν να κοιτάνε τον κόσμο, γιατί ακριβώς αυτή η συμπεριφορά σου επιτρέπεται, ακόμα. Σου επιτρέπεται να έχεις τη δική σου ακατανόητη οπτική. Δεν φοβάσαι μήπως επικυρωθείς σαν παραβάτης ή εγκληματίας αν είσαι ο εαυτός σου. Το πολύ πολύ να σε πουν άτακτο, ή ανυπάκουο, κι αυτό είναι όλο.
Έρχεται όμως αυτή η στιγμή, της ενηλικίωσης, που βρίσκεσαι στην συνοριακή γραμμή που τέμνει τα πάντα σε δύο επίπεδα: νόμιμο-παράνομο. Τότε είναι που αυτή η πρότερη απλότητα χάνεται ανεπιστρεπτί. Όποιος είναι στο λάθος επίπεδο, πετιέται στη φωτιά. Επιλογές έχεις. Μάλιστα για να διευκολυνθείς να μείνεις στο προνομιούχο μέρος , δημιουργούνται τόσες και τόσες συνταγές συμπεριφοράς. Για παράδειγμα υπάρχουν πάντα τα Πολιτικά κόμματα που σε ρυθμίζουν σωστά στη γεωμετρία του κόσμου. Σε νουθετούν και σε καθοδηγούν με το σωστό και το λάθος. Έπειτα έρχονται οι θεσμοί, οι σύλλογοι, οι ομάδες… Τόσες ομάδες που να μπορείς να ενταχθείς, και θα σου προσφέρουν μια νόμιμη μάσκα, μια μάσκα όπου μπορείς να σκεπάσεις, μέχρι να ξεχάσεις, το αληθινό πρόσωπό σου. Κι αν ποτέ, κακή τύχη, βρεθείς με τη λάθος μάσκα στο απευκταίο επίπεδο, τότε λειτουργούν οι διασυνδέσεις … και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στον ενήλικο κόσμο όλα είναι περίπλοκα, έχουν τόσα πολλά ονόματα, σαν τραπουλόχαρτα, κι εσύ διαρκώς πρέπει να παίζεις τα σωστά φύλλα.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr