Κάποτε, τότε που δεν κυκλοφορούσαμε με ένα κινητό κολλημένο στο χέρι με τον μεταλλαγμένο αντίχειρα, τότε λοιπόν ίσως και να μας συνέβαιναν τα πιο παράξενα, τα πιο όμορφα, τα πιο σημαντικά! Δεν κάναμε viral τις αναμνήσεις μας…Μοιραίως κάποιες από αυτές θάμπωσαν…και κάποιες πήραν υπερβολικό φως!
Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, μιά τάξη του λυκείου μέσα σε ένα πούλμαν από αυτά με τα κουρτινάκια και τα σπαστά τασάκια στα καθίσματα, στην εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών. Χωρίς τούνελ και με ταχύτητες αργές, σήμαινε το τέλος μιας εκδρομής και η παρέα της γαλαρίας τραγουδάει μισοζαλισμένη και παρασέρνει ολόκληρο το πούλμαν στους ρυθμούς της.
Μισοζαλισμένη γαλαρία από την μαυροδάφνη που είχε καταναλωθεί, παρά τις απαγορεύσεις! Με τα μαλλιά κάποιων γεμάτα αλάτι από το πρώτο μπάνιο στα παγωμένα νερά του Κορινθιακού, παρά τις απαγορεύσεις.
Οι καθηγητές να κάνουν τα στραβά μάτια στην μυρωδιά του τσιγάρου που είχε ποτίσει τα ρούχα και τα μαλλιά όλων μας, ακόμα και των «αθώων κορασίδων» που δεν έπιναν και δεν κάπνιζαν ! Ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου να με μυρίζει σαν κυνηγόσκυλο και πρέπει να υποστώ υπομονετικά το δεκάλεπτο κήρυγμα που θα έπρεπε κανονικά να ακούσει η εταιρία που έφτιαχνε τα μπλουζάκια και τα μπουφάν της ντουλάπας μου!
‘Ολοι στο τσακίρ κέφι που μόλις είχε προσπεράσει την ροκ σκηνή και είχε καταλήξει στα γνώριμα λαικά λημέρια. Πόσο καημό να εκφράσουν οι Queen και οι Police! Πόσες φορές πια ν’ ακούσεις το «Another one bites the dust» !
Πολλές φωνές που μπέρδευαν τα ρεφραίν, πολύ βαβούρα, πολύ αίσθημα…τα φλέρτ της εποχής, αυτά με τα βλέμματα όλο νόημα και κάποια ζευγαράκια ερωτευμένα στο φουλ που ήταν στον κόσμο τους και δεν ενοχλούσαν κανέναν(πια)κουρνιασμένα σε ένα κάθισμα χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ποιανού το χέρι είναι και πού! 😉 Εποχές γεμάτες αθώο πάθος, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται σήμερα αυτό!
Χωρίς μουσική δεν πας ούτε στον παράδεισο, λένε…και μέσα στην βαβούρα της γαλαρίας ένα τραγούδι ξεπετάχτηκε σαν ύμνος …Ξεκαθάρισε τις νότες του και βρήκε τις φωνές του.
Κάποιες φωνές πιο δυνατές, μία όμως πιο βαθιά , πιο σωστή. Αλλά τότε πού μυαλό να εστιάσεις! Η επιστροφή στην πόλη μετά από μιά μέρα γεμάτη συγκινήσεις επέβαλε ένα τελευταίο «εικονικό» ξέσπασμα ελευθερίας κι αυτό γινόταν πάντα στις τελευταίες θέσεις ενός πούλμαν, με ένα και μοναδικό τραγούδι που έκλεινε την υπέροχα εξοντωτική ημέρα με την σφραγίδα του. Εκεί, μέσα στο πούλμαν με τα κουρτινάκια, τις διχτυωτές θήκες για τα μικροπράγματα πίσω από κάθε κάθισμα, τα διπλά τζάμια που άνοιγαν συρταρωτά, α, να μην ξεχάσω και τα σπαστά τασάκια…
Το τραγούδι εκείνης της εκδρομής ήταν το «Θα σου φύγω, στο΄χα πει, θα σου φύγω και γέλαγες εσύ…»
Η πιο «βαθιά» φωνή το είχε πάρει σοβαρά… Εμείς απλά χαιρόμασταν που κάποιος απειλούσε με φευγιό την αχάριστη αγαπημένη του…Σε αυτή την ηλικία το φευγιό ήταν μάλλον καλό πράγμα, οπότε και τραγουδούσαμε με χαρά, όρθιοι και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό μαζί με τον Νταλάρα και φυσικά …τον καλλίφωνο της τάξης, στέλνοντας φιλάκια και κάνοντας αστείες γκριμάτσες στους σαστισμένους συνοδηγούς των αυτοκινήτων που μας προσπερνούσαν…
Πολλάαααα χρόνια αργότερα, ο Νταλάρας τραγουδάει στην Ιερά Οδό. Μεγάλοι πια , με τις οικογένειές μας και έχοντας αφήσει πίσω τις γαλαρίες και τις μαυροδάφνες της εφηβείας μας, αλλά μέσα στην ίδια ατμόσφαιρα της τσιγαρίλας που ποτίζει με την ίδια επιμονή ρούχα και καλοχτενισμένα πια μαλλιά, ένα συγκρότημα στέκεται στην σκηνή με τον Νταλάρα και τραγουδάνε με τις κιθάρες τους όλοι μαζί το ίδιο εκείνο τραγούδι της γαλαρίας!
Στο μυαλό μου φωτίστηκε αυτόματα η ανάμνηση της επιστροφής από τον Πευκιά του Ξυλοκάστρου εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα.
Το συγκρότημα ήταν οι Πυξ-λαξ και ο καλλίφωνος της τάξης λεγόταν Φίλιππος Πλιάτσικας!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author