– Να μη μου ξαναπείς ότι θα μου φας τα αυτιά!
– Ποτέ δεν θα σου το ξαναπώ! Αφού δεν σου αρέσει να το λέω.
– Ναι! Δεν μου αρέσει…
– Γι’ αυτό κι εγώ ποτέ πια δεν θα σου ξαναπώ ότι θα σου φάω τα αυτιά. Εξ άλλου, όσο κι αν μου αρέσουν, σου τα έφαγα ποτέ; Έτσι το έλεγα, σαν ένα Γλυκόλογο!
– Δεν θα το ξαναπείς όμως, ε; Ποτέ.
– Εντάξει.
– Και δεν θα μου ξαναπείς ότι θα μου τα φας τα αυτιά μου;
– Ποτέ πια! Το είπαμε αυτό.
– Ποτέ;
– Ποτέ.
– Καλά…
Αυτό το καλά είχε μια μικρή θλίψη. Λες και συνειδητοποιούσε ότι αυτό που είχε ζητήσει σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Είχε και μια μικρή ελπίδα ότι θα παραβώ την υπόσχεσή μου και θα την πάρω αγκαλιά με την απειλή ότι θα της φάω τα αυτιά κι εκείνη να φωνάζει: “Όχι! Όχι! Μη μου φας τα αυτιά”.
Και δεν είναι ακόμα τριών χρόνων… Και έχει κάτι αυτάκια… Πού να ξέρει όμως ότι εγώ μόνο μνήμες, εικόνες και ήχους τρώω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr