Ας είναι αυτό το τελευταίο που θα δω απόψε.
Τα μάτια γεμίζουν…
Ας είναι αυτό το τελευταίο που θα δω απόψε.
Η ψυχή γλυκαίνει, ηρεμεί…
Ας είναι αυτό το τελευταίο… Τα μάτια χαμηλώνουν, θολώνουν…
Κάποιος μου είχε πει ότι η τελευταία εικόνα που θα δεις πριν κοιμηθείς, σε ακολουθεί στα όνειρά σου. Μπορεί και να ‘ναι έτσι. Ακόμα όμως και να μην είναι… Ας είναι αυτό το τελευταίο.
Το τελευταίο που θα δω για απόψε!
Λίγο φως είναι αρκετό για να ξεδιαλύνουν. Αυτά που σε κάνουν και δε μπορείς να ξεχωρίσεις και αναρωτιέσαι: Υπάρχει τέλος χωρίς αρχή; Υπάρχει τέλος χωρίς αρχή; Υπάρχει τέλος χωρίς αρχή;
Σαν αντίλαλος στο μυαλό σου ηχεί και κάνει βόλτες, και μπερδεύει, και θολώνει ακόμα περισσότερο κάθε σκέψη, κάθε λογική. Η λογική μπορεί κα να είναι περιττή σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι όσο κι αν προσπαθείς να βρεις απαντήσεις, μπορεί και να μην τα καταφέρεις. Δεν θέλουν να έρθουν, όσο κι αν τις ζορίζεις. Δεν θέλουν…
Ας είναι αυτό το τελευταίο. Το τελευταίο, την ώρα που νιώθεις ότι κάτι τελειώνει, ενώ δεν άρχισε ποτέ. Κάπως σαν τα υπέροχα αισθήματα που μπορεί να νιώθεις μα δεν τα ακολουθείς. Χωρίς γιατί. Αυτά ανήκουν σε αυτούς που ψάχνουν δικαιολογίες. Εσύ δεν είσαι από αυτούς. Είσαι από εκείνους που νιώθουν, νιώθουν το τέλος, νιώθουν υπέροχα αισθήματα . Κι ας μην τα ακολουθούν…
Ας είναι λοιπόν αυτό το τελευταίο.
Αναστασία Φωκά