“Το Ταξίδι είναι ένα συναρπαστικό κυνήγι…είναι σαν το κρασί…πίνεις και δε μπορείς να μαντέψεις τι οράματα θα κατεβούν στο κεφάλι σου. Σίγουρα, ταξιδεύοντας, βρίσκεις πάντα ό,τι μέσα σου έχεις”.
Ν.Καζαντζάκης
Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες διανοούμενους, με πλούσιο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο.
Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε στο Φράιμπουργκ τον Οκτώβρη του 1957, όμως λόγω των εμποδίων που έφερε η εκκλησία στην ταφή του, ενταφιάστηκε τελικά σαν σήμερα, 5 Νοέμβρη.
Ο μεγάλος έλληνας διανοούμενος, από μικρή ηλικία μέχρι τον θάνατό του ταξίδεψε πολύ…Ιταλία, Αίγυπτος, Ιαπωνία, Κύπρος, Ρωσία, Ισπανία…
Οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του γέμιζαν το λευκό χαρτί για να ταξιδεύει νοερά και να στοχάζεται διαβάζοντάς τες , κάθε αναγνώστης…
Ο Καζαντζάκης είναι από κείνους, που καθιέρωσαν την ταξιδιωτική λογοτεχνία στα ελληνικά γράμματα.
“Το ταξίδι κι η εξομολόγηση στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου”, γράφει στη σειρά: “Ταξιδεύοντας-Ισπανία”
και συνεχίζει:
“‘Όταν δρασκέλισα το κατώφλι της Αλάμπρας κι έριξα αρπαχτικά τη ματιά στο θάμα που απλώνουνταν μπροστά μου, ένιωσα ευτύς ανατριχιάζοντας:
Όλα τούτα που συσηλίζουν μπροστά μου – λιγνές κολόνες, ανάλαφρα τόξα, ξόμπλια, χρώματα, αυλές, νερά – είναι παιχνίδι της φαντασίας, θα φυσήξω κι όλα θα σβήσουν.
Περνούσα από αίθουσα σε αίθουσα και μου φαίνουνταν πως έμπαινα σ’ ένα ανατολίτικο απίθανο παραμύθι κι άκουγα χίλιες μια νύχτες τη Σεχαραζάδη, την ψυχή του ανθρώπου, να δηγάται…
Άκουγα, άκουγα, περνώντας από κολόνα σε κολόνα, κι όλοι οι αιματεροί θρύλοι έπαιρναν, μέσα στο μαγνάδι της τέχνης, ένα συμβολικό αναίμαχτο νόημα”.
***
Χαμηλώστε τα φώτα, Πορταΐτες!…
Ανάψτε κεριά…ταξιδέψτε νοερά σε αγαπημένα Ανδαλουσιανά τοπία,
Ο νους καλπάζει στο “γλυκό, μαλακό, γιομάτο ανθρώπινη θερμότητα αραβίτικο πολιτισμό της Ισπανίας…”
Μυρίζω, γεύομαι, αγγίζω με το νου…Ξαμολιέμαι…Ερμηνεύω τον τόπο το λάγνο…
Δοκιμάζω τον ηδονιστή χρόνο κι αν η μνήμη αντέχει…
Θέλγομαι απ’τη σπανιόλικη ομορφιά της, τη μουσική των νερών της, τ’ αρώματα των λουλουδιών της κι αναστενάζω!
Αχ! Γρανάδα, Αλάμπρα, το Αίθριο των Μύρτων…
Αχ, Γρανάδα, πύρινη φλόγα της μνήμης, το Κόκκινο Φρούριό σου…
Στη γλώσσα των ισπανών το Κόκκινο Φρούριο λέγεται “Torre Bermeja”.
Η μουσική ξεκινά και τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη μοναδικότητα των στιγμών…
Από το “Κόκκινο Οχυρό” κι η έμπνευση του Αλμπένιθ…Mια σερενάτα, μέρος των “12 Piezas caracteristicas, Op.92”, αρχικά γραμμένο για πιάνο, όμως σήμερα ακούγεται πιο συχνά η διασκευή του για κιθάρα.
Στο βίντεο εκτελεί ο Σεγκόβια ζωντανά από την “Αυλή με τις Μυρτιές” στην κόκκινη Αλάμπρα της Γρανάδας (αν και πιστεύεται οτι ο Αλμπένιθ το εμπνεύστηκε από το “Kόκκινο οχυρό στο Κάντιθ).
Έχει σημασία;
Καζαντζακικές μνήμες και λάγνοι ήχοι μάς ταξιδεύουν στη χώρα του καυτού ήλιου, των πορφυρών ρόδων, της έκρηξης και του πάθους, της ουτοπίας…της Κάρμεν και του Δον Κιχώτη…
Παραδινόμαστε άνευ όρων…
Αφηνόμαστε στη μαγεία, στις αισθήσεις που γεννά η μουσική του “Κόκκινου Οχυρού”!
{youtube}osea8ubZhUI{/youtube}