Οι μέρες μας περνούν από μπροστά μας και μας προσπερνούν, βαριά φορτωμένες.
Με σκυμμένο το κεφάλι από το βάρος των συναισθημάτων, περπατούν αργά,με βήμα αργό και μας κρυφοκοιτούν. Βαριανασαίνουν και δυσφορούν και αναμένουν να μας δουν να τις βοηθήσουμε λίγο, να τις ξαλαφρώσουμε λίγο από το βάρος τους.
Εμείς,εκεί στην άκρη του δρόμου, τις κοιτούμε αδιάφορα να περνούν και να φεύγουν.
Πετρωμένοι θαρρείς, δίχως ζωή, με μάτια νεκρά, ούτε χέρι απλώνουμε για χαιρετισμό ούτε βλέφαρο κλείνει για να κρύψει το κενό.
Καμπουριασμένες διαβαίνουν, με μάγουλα χλωμά που περιμένουν τα φιλιά που δεν δόθηκαν ποτέ, φορτωμένες σώματα που δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε, παρά μονάχα κλάψαμε.
Προδοτικά δάκρυα κυλούν για το αντίο που δεν πρόλαβε να ειπωθεί, για το αντίο που δεν ακούστηκε ποτέ.
Καρφωμένη στο σταυρό η φαντασία μας, φορέσαμε ένδυμα βαρύ και μαύρο και βάλαμε μαντήλι την κλάψα μας και πενθούμε. ”Οιμε και τρις αλι” μοιρολογούμε ”και ποιος θεός μας καταράστηκε άραγε;” μουρμουράμε μόνο.
Κάπου μακριά στο βάθος η Ανάσταση, αλλά ποιος θα την φέρει άραγε; Ή μήπως έρθει μόνη της;
Δεν ξέρω τι να σας πω, τι να σας μολογήσω…Ξέρω απλά να σας πω ότι αυτή η Μεγαλοβδομάδα, αυτή η Πασχαλιά κρύβει πολλούς αναστεναγμούς μέσα της.
Κρύβει το αχ του πόνου, το αχ του βουβού θυμού, το αχ της κούρασης και της εξάντλησης.
Αυτή η Πασχαλιά κρύβει πολύ καλά την συνήθεια. Την έλλειψη φαντασίας…Και δίχως φαντασία πώς θα ονειρευτούμε την Ανάσταση; Και δίχως φαντασία πώς θα φέρουμε την Ανάσταση;
Η ζωή μας κατάντησε μια Μεγάλη Εβδομάδα ξεχνώντας πως υπάρχει και η Κυριακή της Λαμπρής.
Πάντα θα υπάρχει η ημέρα της αναγέννησης, όσο κι αν απέχει, όσες ημέρες και αν κυλήσουν βαριές από μπροστά μας, θα έρθει η ώρα που θα διαβεί περήφανη και φωτεινή. Και η πένθιμη πομπή των ημερών θα γίνει παρέλαση ζωντάνιας και δημιουργίας.
Φτάνει μόνο να το φανταστούμε και να το ονειρευτούμε και κείνη θα έρθει.
Ναι, θα την φέρουμε εμείς !