Κοιτάω έναν ορίζοντα με χιλιάδες ελιές
και ξαφνικά βλέπω εσένα μπροστά μου,
στητή και πεισματάρα με το σώμα
μιας γυναίκας που γεννήθηκε μέσα απ’ τη γη
μια χωριάτισσα Ελληνίδα με χοντρούς μηρούς.
Πάνω στα υψωμένα χέρια σου ακουμπούν
μ’ όλο το βάρος τους
τα κλαδιά και τα χιλιάδες φύλλα σου.
Η Αφροδίτη, έτσι γεννήθηκε και αυτή
μέσα απ’ τα κύματα όλο θάλασσα, όλο αφρό,
αναβλύζει έρωτα.
Αλλά εσύ μάνα ελιά είσαι όλο χώμα
παλεύεις για κάθε στάλα νερού η αγάπη
σου είναι λασπερή και βαριά
μετράς όχι τους εραστές, μα τα παιδιά σου
που τα γεννάς με πόνους
μέσα απ’ τα ροζιασμένα σπλάχνα σου.
Ανδριέττα Στάθη-Σχώρελ /Andriette Schoorel