Όταν ακούς Εξάρχεια, ανάλογα σε ποια φάση της ζωής σου βρίσκεσαι, θα τα χρωματίσεις διαφορετικά.
Θα τα εξιδανικεύσεις στην εφηβεία,θα τα απομυθοποιήσεις λίγο εκεί μεταξύ 20-30, μα θα τα προτιμήσεις ξανά και ξανά μεγαλώνοντας.
Τι είναι αυτό που κάνει τα Εξάρχεια να διατηρούν ένα τόσο αντιφατικό χαρακτήρα,ο οποίος να μη παύει ποτέ να είναι ελκυστικός;
Τι σε κάνει να μη μπορείς ποτέ να τα απορρίψεις, όσα ”αλάνια” και να μαζεύονται στη Βαλτετσίου και να μιλάνε για τη ”φάση;”.
Είναι η ατόφια τους διάσταση που σχεδόν σε φοβίζει. Η βία που ασκείται από την πλατεία και τους μαυροντυμένους τύπους με τα Καλάσνικοφ που απήγαγαν δυο άτομα πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες, μέχρι τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Είναι τα επεισόδια που συσσωρεύονται εκεί μετά μετά από κάθε πορεία (λες και τρέχουν στην αγκαλιά της μαμάς), είναι η ταυτοποίησή τους με την ”αναρχία”, την αριστερά, το αποκλίνον που άλλοτε ισχύει και άλλοτε όχι.
Συνελεύσεις κατοίκων,κοινωνικά παντοπωλεία,μια πλατεία Ναυαρίνου που δεν έγινε γκαράζ, συζητήσεις, πρωτοβουλίες…
Τα Εξάρχεια-για όσους τα πάρουν σοβαρά-πατούν πάνω στην ιστορία τους και φτιάχνουν ιστορία.
Από τις μεγαλύτερες καταλήψεις, μέχρι την μπλε πολυκατοικία που στέγαζε Ελασίτες και μέχρι το λόφο του Στρέφη που στεγάζει έρωτα με μια ματιά.
Το ότι έχουν γεμίσει dealers και βρίσκεις εύκολα ναρκωτικά, ακόμη κι αν δεν έχεις κλείσει τα 16, αυτό είναι πραγματικότητα.
Ο Αμπτουλ που πουλάει τα μαντήλια και σου χαμογελάει μόλις δει ότι κάποιο σου ”γυαλίζει”. Ο άστεγος που κοιμάται έξω από το σπίτι σου, η πρέζα. Ναι, αυτή είναι η κοινωνία μας.
”Τα Εξάρχεια δεν έβαλαν ποτέ τη μάσκα της τελειότητας…” μου λέει ο Παναγιώτης, πίνοντας καφέ μαζί του. ”Δεν προσδιορίζεσαι ως διανοούμενος αν μένεις στα Εξάρχεια, ούτε ως κομμουνιστής και αυτή είναι μια παραποίηση που πρέπει να λυθεί με τον καιρό. Γράφτο σε παρακαλώ…”.
Μα… τα Εξάρχεια, δεν είναι γκέτο αγάπη μου, είναι κοινωνικός μετασχηματισμός. Είναι μια κοινωνία άλλη μέσα στην ήδη δομημένη. Είναι ένας ξέχωρος κόσμος μέσα στον επιβεβλημένο. Είναι οι άνθρωποι μέσα από τα διαμερίσματα που ένοιωσαν την ανάγκη να αλλάξουν λίγο κάτι.
Είναι η Καλλιδρομίου που αφήναμε ένα τριαντάφυλλο για τον Ασιμο ”που μας βαρέθηκε”, είναι η τύπισσα που ενώ είχες χαθεί σε κάποιο στενό, σε πήρε απ’ το χέρι και σε πήγε μέχρι το μαγαζί που ήταν οι φίλοι σου. Ναι, τόσο απλά. Είναι το απάγκιο της Κατερίνας Γώγου. Είναι οι ”τρεις έρωτες” – το μπρούτζινο άγαλμα που κατασκευάστηκε από Γάλλο καλλιτέχνη-και πηγαινοέρχεται για συντήρηση όποτε τους καπνίσει.
Είναι η απόπειρα να βρείς μια ουσία πίσω από τη βιτρίνα, την επιφάνεια. Οπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε γειτονιά. Οπως εν τέλει συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Υγ:Στη Τζίνα, που τόσο πολύ αγάπησε και νοσταλγεί αυτή την πλατεία.