«He had never felt like that himself towards any woman but he knew that such a feeling must be love.» («Ο ίδιος ποτέ του δεν είχε νιώσει κάτι παρόμοιο για καμία γυναίκα αλλά καταλάβαινε ότι αυτό το αίσθημα πρέπει να είναι ο έρωτας».)
Τη μελαγχολία, κάθε μελαγχολία την απαλύνει η τέχνη, αυτό μπορεί να κάνει, αυτό κάνει. Η μελαγχολία των χειμωνιάτικων εορτών (ναι, δεν είναι όλοι και όλα ταρατατζούμ και απερίσκεπτα «χρόνια πολλά», το ξέρουμε) εμένα πάντα μου φέρνει στο μυαλό ένα από τα πιο αριστουργηματικά διηγήματα που γράφτηκε ποτέ.
Οι γιορτές είναι απλώς η αφορμή του. Έχει να κάνει με την αιώνια αδυναμία των αντρών να καταλάβουν τις συντρόφους τους, κι ακόμα με την ισχυρή ανάγκη των γυναικών να έχουν τη δική τους, την αποκλειστικά δική τους ιστορία – ανεξάρτητα με ποιον ζουν, ανεξάρτητα με το πώς ζούνε μαζί του.
Ο Τζόις κατόρθωσε αυτή την ιστορία μόλις στα εικοσιπέντε του χρόνια (1907) κι ο συμπατριώτης του Τζον Χιούστον όταν τον πλησίαζε ο θάνατος τη μετέφερε με εξίσου συνταρακτικό τρόπο στον κιν/φο (αφήνοντας το κείμενο να «μιλήσει» αβίαστα).
Διαβάστε ξανά και ξανά τους «Νεκρούς» του Τζόις, δείτε τους «Νεκρούς» του Χιούστον [ακολουθεί video]. Θα απαλύνουν την όποια μελαγχολία, θα σας προσφέρουν αληθινή χαρά.
Σας το εύχομαι για την καινούργια χρονιά.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr