Είναι αλήθεια, πως ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ένας επιτυχημένος ηθοποιός και από τους πλέον προβεβλημένους στη χώρα μας. Είναι επίσης αλήθεια, ότι πρόκειται για ένα χαρισματικό και επικοινωνιακό καλλιτέχνη που έχει σκορπίσει αρκετό γέλιο στους Έλληνες, ιδιαίτερα με τη σειρά του «Οι δέκα μικροί Μήτσοι» στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA το 1992. Επί της ουσίας, θα πρέπει να τονισθεί, ότι εκεί στο MEGA έχτισε την καριέρα του, ενώ σήμερα το «περιποιείται» με τον καλύτερο λαζοπούλειο τρόπο.
Άλλο τόσο, όμως, είναι αλήθεια πως από τότε που, προφανώς, «ανακά-λυψε» για λογαριασμό του, ότι είναι ένας σύγχρονος Αριστοφάνης, τα πράγματα σε σχέση με τον ηθοποιό και την τέχνη που υπηρετεί έχουν εξοκείλει. Φαίνεται πως η σάτιρα θυσιάστηκε στον βωμό των σκοπιμοτήτων και των συστημικών συμφερόντων.
Αλλά το ωραίο είναι, πως αυτή η υπηρέτηση των συστημικών συμφερόντων συντελείται από έναν άνθρωπο κατά δήλωσή του αντισυστημικό. Κι αυτό, αξίζει να το δούμε, να το τεκμηριώσουμε, να το αποδείξουμε, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τη δική του λαϊκιστική θέση, την οποία εκείνος υπερασπίζεται τα τελευταία χρόνια με όλες τις τεχνικές δεξιότητες τις οποίες διαθέτει ως ηθοποιός.
Ας δούμε κατ’ αρχή την πολιτική του διαδρομή, γιατί γνωρίζουμε αρκούντως, πως στην Ελλάδα ό,τι κι αν κάνει ένα δημόσιο και προβεβλημένο πρόσωπο, πίσω του -κατά πάγια πρακτική- αποκρύπτει μια θυσανωτή «ουρά». Μια «ουρά» πλήρη συμφερόντων, όλων εκείνων στων οποίων τις αυλές χρόνια τώρα παρασιτίζεται, όπως συνέβαινε με ένα πλήθος ποιητών και καλλιτεχνών από τους κλασικούς χρόνους και εντεύθεν! Μέχρι και ολόκληρα έργα αφιέρωναν στους υψηλούς αφεντάδες τους.
Η πολιτική του πορεία, λοιπόν, νομίζω είναι εκείνη η οποία μπορεί να μας καταδείξει ορισμένες αλήθειες και να μας μιλήσει για το ήθος του ηθοποιού:
-Φιλο-Κ.Κ.Ε.
-Φιλο-Κ.Κ.Ε. Εσ.
-Αυλή της Εκάλης, μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά και ένας από τους μέντορες της Δήμητρας Λιάνη.
-Φιλο-ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έως και ιδιόρρυθμος αριστερός ριζοσπάστης, ανεξάρτητος και αυτόνομος.
-Αντι-Κ.Κ.Ε.
-Αντι-ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αντι-Παπανδρέου
-Αντι-Ευρωπαίος
-Αντισυστημικός, αντιμνημονιακός.
Με όλη αυτή την πολιτική και ιδεολογική πορεία να τον ακολουθεί και να τον χαρακτηρίζει, ο Λάκης Λαζόπουλος με τον πλέον πολυσυζητημένο χαμαιλεοντικό «μετασχηματισμό» του, εκείνον δηλαδή της εκπομπής «Αλ Τσαντήρι», είναι σχετικά εύκολο να θεωρηθεί ως υποκριτής, αφού άλλωστε ηθοποιός είναι, και αυτή είναι η δουλειά του!
-Υποκριτής γιατί, ο άνθρωπος ο οποίος στηρίζει όλη την τελευταία του πορεία πάνω στον αντισυστημισμό του και τον αντιμνημονισμό του, βρίσκει αποκούμπι ακριβώς στο σύστημα, το οποίο καθημερινά καθυβρίζει με φωνή στεντόρεια και δήθεν σατιρική. Και βεβαίως δεν μπορεί να μη βάλει κανείς τη σάτιρα του Λαζόπουλου σε εισαγωγικά, αφού οι βωμολοχίες του, οι βρωμολογίες του, οι σκατολογίες του, οι πουλολογίες του, οι αιδοιολογίες του, οι γριές που κλάνουν και τόσα άλλα δήθεν ευτράπελα, κάθε άλλο παρά σε σάτιρα μπορούν να παραπέμπουν! Όλα αυτά, επενδυμένα ολοφάνερα με πολιτικό περιτύλιγμα, ο Λαζόπουλος τα υλοποιεί ως αντισυστημικός από το κανάλι του συστημικού κ. Κοντομηνά (ALPHA tv), στις βίλες και τα κότερα του οποίου τα τελευταία χρόνια παρασιτίζεται.
-Πάνσοφος και παντεπόπτης, καθώς και κριτής των πάντων, σοφός γνώστης παντός του επιστητού, ιδιαιτέρως μάλιστα εις τα της πολιτικής επιστήμης, τον πανεύκολο δρόμο του λαϊκισμού ακολουθώντας, ως αγανακτισμένος πολίτης, λέει και υπερασπίζεται ό,τι ακριβώς εμείς ως λαός θέλουμε να ακούσουμε, απλώς και μόνον για να εισπράξει το χειροκρότημα ή πιο απλά για να παίξει με τον πόνο μας. Μοναδική του επιδίωξη, να καταστεί ο όψιμος επαναστάτης και η φωνή του κάθε πικραμένου, ως τα μάλα αγανακτισμένος αντιμνημονιακός και αντιμεταρρυθμιστής και ό,τι άλλο περιλαμβάνουν οι έννοιες των πάσης φύσεως αντί-.
Κι όλα τούτα με έναν κοπτοραπτικό τρόπο, την τέχνη του οποίου καλά γνωρίζει ως γενικόλογος αφοριστής, αλλά και υβριστής όλων όσων θεωρεί πως ανήκουν στη «μνημονιακή» πλευρά, τις περισσότερες φορές με την εμπάθεια που τον χαρακτηρίζει και τις γνώριμες πλέον εμμονές του να κατευθύνει το ανεξάντλητο υβρεολόγιό του εναντίον συγκεκριμένων στόχων και κυρίως ανθρώπων που υπηρετούν και εκφράζουν θεσμούς. Η εκφορά του λόγου του και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί, τα μόνα στοιχεία που περιέχουν είναι η χυδαιότητα, η γλώσσα του χαμαιτυπείου, η ανηθικότητα και ο κομπλεξισμός.
Πώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το μόλις προχθές εκτοξευθέν εναντίον του Σταύρου Θεοδωράκη χυδαιολόγημά του, το οποίο έφτασε ως το σημείο να τον αποκαλεί ηλίθιο; «Κρίμα που δεν τον γνώρισε ο Ντοστογιέφσκι (εννοεί τον Θεοδωράκη) πριν γράψει τον ηλίθιο», ελάλησε ο εμπαθής, χυδαιολόγος και ανυπόφορος πλέον σύγχρονος Αριστοφάνης! Αυτός ο μέγιστος υπηρέτης του δήθεν σατιρικού λόγου, ο οποίος φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά σύμπαντα τον σημερινό πολιτικό κόσμο, πλην συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, κι όποιον άλλον δεν του «κάθεται», υπηρετώντας τα συμφέροντα του συστημικού κ. Κοντομηνά, τον οποίο υπηρετεί ως θεραπαινίδα τα τελευταία χρόνια κατά τον ιδανικότερο τρόπο.
Όλα αυτά τα δήθεν του κ. Λαζόπουλου, πασπαλισμένα με την χαρακτηριστική του εμπάθεια, τον πλουραλιστικό λαϊκισμό του, τον αρρωστημένο κομπλεξισμό του μέσα από τις εμμονές του να βάλλει εναντίον ακόμη και ανυποψίαστων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων (ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις της Έφης Σαρρή, της Έφης Θώδη, της Μιμής Ντενίση, του Π ασχάλη και της γυναίκας του Αλίκης, του Κώστα Πρέκα, της Άντζελας Δημητρίου και τόσων άλλων), έχουν υπερβεί κάθε όριο ανθρώπινης ανοχής, αντοχής και υπομονής. Κι όλα αυτά, επειδή ένα μικρόφωνο κι ένας τηλεοπτικός φακός βρέθηκαν στα χέρια και στο στόμα ενός κομπλεξικού, χυδαίου, βωμολόχου, βρωμολόγου και αρρωστημένου λαϊκιστή, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τα χαμηλά λαϊκά στρώματα ότι ποιεί τέχνη και ήθος. Κρίμα το όποιο ταλέντο του, το οποίο αποφάσισε, φαίνεται, να θυσιάσει στο σύστημα και τα συμφέροντα του κ. Κοντομηνά και των όποιων άλλων Κοντομηνάδων, που προφανώς επιθυμούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Φτάνει κ. Λαζόπουλε. Αρκετά με τα πολιτικά σου παιχνίδια. Σε πήρε χαμπάρι ο ελληνικός λαός. Έχεις δικαίωμα να επανέλθεις αν θέλεις στα σατιρικά σου καθήκοντα. Γιατί ο χώρος που τώρα υπηρετείς είναι εκείνος του υπηρέτη κάποιων αφεντάδων και αφεντικών, συστημάτων και συστημικών. Δεν νομιμοποιείσαι να παριστάνεις τον κριτή και τιμητή των πάντων. Είναι και η δική σου φωλιά χεσμένη. Μην προσπαθείς να κρύβεσαι συνεχώς πίσω από την δήθεν σάτιρά σου. Δεν προσφέρεις πλέον σάτιρα. Εμετούς προκαλείς στους σκεπτόμενους και νοήμονες Έλληνες και παίζεις μπαμπέσικα με τον πόνο των ανυπεράσπιστων λαϊκών στρωμάτων που στην απόγνωσή τους ψάχνουν να βρουν λόγο παρηγορητικό κι αποκούμπι στη μαγική λέξη της ελπίδας απέναντι στα μύρια όσα βάσανα τα ταλανίζουν τα τελευταία δίσεκτα χρόνια.
Κι ένας τελευταίος λόγος προς όλους εκείνους που ως πολιτικός χώρος τον υπερασπίζονται σήμερα «μετά βδελυγμίας» και κοκορεύονται επειδή τυχαίνει εκείνοι να βρίσκονται στο απυρόβλητο του σύγχρονου Αριστοφάνη:
-Eίναι σύνηθες στην ελληνική κοινωνία αυτούς τους τυπάκους να τους πληρώνουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα με χρυσάφι. Είναι απλώς θέμα χρόνου! Αυτό τον λαϊκισμό πληρώνει χρόνια τώρα, δεκαετίες και εκατονταετίες, η πατρίδα.
Αμάν πια!
