Ο Γιώργος Πίτσος είναι Πολιτικός Μηχανικός.
Χθες, 12 Οκτωβρίου 2019, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου εξόριστων στην Γυάρο με πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ποιος θυμάται τη Γυάρο; Τη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη; Τόποι εξορίας πολιτών για τα πολιτικά τους φρονήματα.
Έχουν ακούσει τα παιδιά μου γι αυτά τα κολαστήρια; Φταίω εγώ που δεν τα περπάτησα στα σκοτεινά μονοπάτια της σύγχρονης ιστορίας μας που βρωμάνε ντροπή και μούχλα; Για τα σχολικά βιβλία βέβαια, δεν υπήρξαν ποτέ. Έχει άραγε νόημα θα αναρωτηθεί κάποιος; Πόσο βαθειά στο παρελθόν πρέπει να βουτάμε για να μάθουμε , να συγκροτηθούμε, και να λειτουργήσουμε ως υπεύθυνοι πολίτες;
Αυτή η κρίση που μας ταλανίζει μια δεκαετία τώρα , ευθύνεται και για πολλές τερατογενέσεις. Η οικονομική καταστροφή, η ψυχολογική καταρράκωση και η αποκαθήλωση του Ελληναρά γλίστρησαν στην κρεατομηχανή και ωσάν αποκάλυψη γεννήθηκε ένας νέος υπερήρωας της ΜΑRVEL. Ο HELLIN ANISTORICUS.
O άνθρωπος με την ελαστική μνήμη. Μια μνήμη ακορντεόν που κλείνει και ξεχνά ή ξεδιπλώνεται και φουσκώνει ανάλογα με το χαρτζιλίκι του.
Άλλοτε τα όρια μνήμης φτάνουν έως το μακρινό 1974 και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δεν υπήρχαμε πριν, οι συνεργάτες της Χούντας δεν είναι ανάμεσα μας. Δεν μας είχε ρημάξει μετέπειτα στο ξύλο η κυβέρνηση του Καραμανλή.
Άλλοτε η ιστορία ξεκινά το 1981 και την Μεγάλη Αλλαγή που στο τέλος της ημέρας δυστυχώς το μισό υπουργικό συμβούλιο Σημίτη είναι στην ψειρού.
Άλλοτε η ιστορία ξεκινά το 2009 και ο Καραμανλής που πτώχευσε την χώρα δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνον ο Παπανδρέου ο γύπας που παρέδωσε κυβέρνηση του 45% στα χέρια των εκβιαστών του. Το κόμμα του Καραμανλή, η ΝΔ, κυβερνάει και σήμερα σε περίπτωση που το ξεχάσατε!
Για τους συγχρόνους βέβαια Ιανούς η ιστορία ξεκινά το 2015 . Με την εγκληματική σύμπραξη Αριστεράς και ακροδεξιών ΑΝΕΛ. Η συμφωνία των Πρεσπών δεν υπογράφηκε ποτέ, η χώρα δεν βγήκε ποτέ από τα μνημόνια. Έμεινε στη μνήμη μόνο ένας ταλαίπωρος πρωθυπουργικός σύμβουλος πρώην μπάρμαν κι ένας αθυρόστομος καπνιστής υπουργός.
Εμπάθεια. Εμπάθεια κεντημένη σε καμβά ψιλικατζίδικο, αυτό μας χαρακτηρίζει. Η αποτίμηση των γεγονότων ερμηνεύεται με κομπλεξικά αποσπασματικά κριτήρια. Η ζωή μας όλη, ένα πρωινάδικο επαρχιακού καναλιού. Με κλειδαρότρυπα, μαγειρέματα και πολιτική ορθότητα του πρωκτού.
Οι επιτήδειοι μιντιάρχες μας κανοναρχούν μια χαρά. Με την βιομηχανία των fake news μας έχουν εμφυτεύσει ένα τσιπάκι στο κεφάλι και μας κάνουν reset όποτε γουστάρουν.
Στη δίνη της κανονικότητας όπου ο πρώην γραμματέας της ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Τάκης Θεοδωρικάκος , υπουργός πια της φαμίλιας Μητσοτάκη, συντρώγει με τον πρώην γραμματέα της ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΠΕΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Μάκη Βορίδη επίσης υπουργό της φαμίλιας. Πόσα τέτοια θα καταπιούμε αμάσητα. Χυδαίος κυνισμός, αμοραλισμός που βαφτίστηκε κανονικότητα.
Να ξέρετε όμως. Η επιλεκτική μνήμη οδηγεί στην ελαστική συνείδηση.
Τους κακόμοιρους τους πρόσφυγες. Παρήγγειλες πίτσες ; Βομβαρδίζουν άμαχους στη Συρία. Έβγαλα εισιτήρια για το JOKER. Χωρίς ΑΜΚΑ τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ναι μωρέ να δώσουμε το όνομα του ΖΑΚ σ’ αυτό το δρόμο. Κι αυτό το κακομούτσουνο το κοριτσάκι η Γκρέτα τι θέλει να μας πει; Ποιοί κρύβονται από πίσω;
Οι σοφοί που μιλάνε για τον περίφημο ρουν της Ιστορίας κάτι ξέρουν. Η Ιστορία είναι ένα ασταμάτητο ποτάμι. Σίγουρα δεν ξεκίνησε με την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, ίσως λίγο παλιότερα. Κι όπως όλα τα ποτάμια έχει 2 όχθες. Ούτε τρεις και μισή ούτε τέσσερις παρά είκοσι. Δυο όχθες.
Δυο κοσμοθεωρίες, δυο μεγάλες οικογένειες. Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί. Συντηρητικοί κι εργατικοί. Σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες. Με τα ενδοοικογενειακά τους προβλήματα και παρακλάδια. Αλλά δύο μεγάλες αγκαλιές.
Αγαπητοί αναγνώστες. Μην υπεκφεύγετε με αστεία επιχειρήματα. Δεν υπάρχει ναι μεν αλλά. Μην καταφεύγετε στο κατάπτυστο επιχείρημα για τους άλλους που δεν ήταν καλύτεροι. Όχι μόνο με την ψήφο σας αλλά και με τη καθημερινότητα σας , έχετε επιλέξει όχθη. Και με τον χωροφύλαξ (-κα) και με τον αστυφύλαξ (-κα) δεν γίνεται. Και με τον Λάτση και με την πορεία για την Συρία δεν γίνεται. Και με τον Μαρινάακη και με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ δεν γίνεται. Και με την Κεραμέως και με το ΚΕΘΕΑ δεν γίνεται.
Η προσωπική μου επιλογή είναι να βαδίζω στην αριστερή όχθη. Όπου περπάτησαν κολοσσιαίες φυσιογνωμίες. Όπως και στην απέναντι άλλωστε. Βαδίζω με πολλούς άλλους, γνωστούς κι αγνώστους. Με κακοτράχαλες κατεβασιές στο γύρισμα των καιρών, με ηρεμίες και γάργαρα κρυστάλλινα νερά άλλοτε. Στο διάβα μου συνάντησα πολλούς αγραβάτωτους, κι άλλους με καφέδες στο χέρι, κι άλλους με αγωνιστικές περγαμηνές καντάρια. Ο καθένας μας το δρόμο του τραβά και κανείς δεν είναι κανενός. Ξέρω πως στην εκβολές θα συναντηθούμε αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Στα ριζά ενός βράχου μύρισα το γαρύφαλλο απ’ το πέτο του Μπελογιάννη. Ένας κόμπος ιδρώτα απ’ το μέτωπο του μαραθωνοδρόμου Λαμπράκη, γυάλισε στον ήλιο. Ο αέρας φέρνει την μυρωδιά του καπνού της πίπας του ΑΝΤΡΕΑ. Ήμουν εδώ πριν γεννηθώ. Δεν ξεχνώ.
Πάω καλά πατριώτες; Μήπως χάθηκα; Τι να πω. Πάντως στην απέναντι όχθη βλέπω τον Μπογδάνο. Καλά πάω;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr