Τό’χει η ώρα φαίνεται! Κάθε που ο ήλιος πάει για τη δύση του αρχίζω τις ταλαντεύσεις!..βυθίζομαι στις αναμνήσεις,και δώστου πέρα –δώθε στην αιώρα τους… κι η “εσπερινή αύρα” να τους δίνει πιότερο ζωή!… σαν ένα μαγικό χέρι μ’ένα αόρατο πινέλο να δίνει χρώμα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες!…
Και πριν τελειώσει το παραμύθι,να βαραίνουν τα βλέφαρα!
Πολύχρωμες πεταλούδες, που στέλνουν οι νεράιδες, οδηγούς στη χώρα των θαυμάτων με τη νύχτα παραμάσχαλα…και το βελούδο της να χαϊδεύει τους λογισμούς και η κιθάρα…να τραγουδάει μ᾿ ένα παλμὸ που είναι του κόσμου όλου!
Πόσες νότες κρύβεις μέσα σου!…πόσα θα πεις μ’ ένα τραγούδι, κιθάρα μου!…
Ξεκινάς το ταξίδι….δε σε νοιάζει πού…στο άπειρο… κι αόρατοι τριγύρω σου συνταξιδιώτες μαντεύουν το ρυθμό της μουσικής σου και δώστου λίκνισμα οι ψυχές γεμάτες φλόγα και ντουέντε!
Τι πάθος στο φιλί της φυσαρμόνικας! Σσαν το αμούστακο αγόρι που στα εφηβικά σου όνειρα αγάπησες μα δεν θυμάσαι τ’ όνομά του!
Τό’χει η ώρα φαίνεται!
Βυθίζομαι στις αναμνήσεις…κι η “εσπερινή αύρα” τους δίνει πιότερο ζωή.
Χρώματα, που ανταποκρίνονται σε μία αύρα εσπερινή, που κάνει “τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν…”
