Στο ήσυχο δωμάτιο,
στους τέσσερις στολισμένους τοίχους,
με προσεγμένη τη δουλειά,
έχουν περάσει
χρόνια σχεδόν δέκα…
Ανυποψίαστος ο νους,
πως μέσα σε τόση ησυχία, με τόνους χαμηλούς,
μεταξύ ευγενικών χαμόγελων και μεγάλης καρτερίας,
ο κόσμος, –ΚΑΙ ο μικρός ΚΑΙ ο μέγας–,
θα γύριζε ανάποδα πολλές φορές,
σε χρόνια σχεδόν δέκα…
Ανατροπή στην ανατροπή γκρέμισαν τα “ιερά”
κι έπρεπε ο κόσμος πάλι να φτιαχτεί….
Και μέσα στην τόση ησυχία,
αργά κι ανυποψίαστα
κάτω από αγαπημένα τυφλά μάτια,
χτίστηκε άλλος κόσμος,
σε χρόνια σχεδόν δέκα…
Και πλάστηκε κόσμος ρευστός κι ευέλικτος,
μα λίγο πρωτόγονος θαρρώ, αδάμαστος σχεδόν…
Κόσμος αδάκρυτος και σιωπηλός,
ασιγούρευτος μα ζωντανός!
Εδώ η ομορφιά είναι σημαδεμένη,
η αγάπη δεν καταδέχεται να πληγωθεί…
τα πόδια εδώ είναι γυμνά
και περπατούν ξυπόλητα…
Κι έτσι, μέσα στο ήσυχο δωμάτιο,
στους τέσσερις τους τοίχους,
γκρεμίστηκαν τα σύμπαντα
χωρίς ν’ αλλάξει τίποτα!
Τόσο ήσυχα, τόσο οριστικά,
που κανείς δε σε γνωρίζει πια…
σε χρόνια σχεδόν δέκα…