Στην εφηβεία μας ψάχναμε την επιβεβαίωση. Μεγαλώνοντας, οι ανασφάλειές μας αντί να μειώνονται ολοένα και αυξάνονται.
Τελικά αναρωτιέμαι, πότε σταματά να μας κυβερνά αυτό το μεγάλο εγώ.
Κοιτάζω μπροστά μου:υπολογιστής και κινητό, facebook, twitter, instagram. Τραγούδια μ’ ένα ωραίο σχόλιο και 51 like, μια πετυχημένη ατάκα και 40 retweets, μιά ωραία φωτογραφία από την παραλία και 25 καρδούλες. Εάν δεν τα είχα όλα αυτά, άραγε δεν θα ήμουν τόσο σημαντικός; Ή μήπως τώρα που τα έχω, ξαφνικά με αγάπησε ο κόσμος,έσπασε λίγο την ανασφάλειά μου και έγινα κάποιος πιο ορατός στους απ’ έξω;
Ασχολούμαι αρκετά με τα social media,και γιατί είναι η φύση της δουλείας μου τέτοια,αλλά και γιατί μου αρέσει βρε παιδί μου,να ασχολούμαι.Μπορώ να σας πω αν θέλετε, και πώς να ανεβάσετε τα post σας, και πώς να ”αρέσετε” πιο πολύ. Δεν ξέρω όμως εάν αυτό είναι το νόημα.
Συζητούσα μ’ ένα φίλο μουσικό παραγωγό και ταυτόχρονα τρομερό τουϊτερά, και το σκέφτομαι αρκετά τις τελευταίες ημέρες. Η κάθε πλατφόρμα των social media, τελικά, είναι ένας διαφορετικός τρόπος απεικόνησης του εγώ μας, ανάλογα με το πώς ο σχεδιαστής έχει φανταστεί το δικό του προσωπικό ναρκισσιστικό εγώ. Και ο ναρκισσισμός στα social media πλέον, έχει γίνει επιδημία. Μιά επιδημία που θυμίζει την συμπεριφορά των εφήβων όταν θέλουν να τονώσουν την προσωπική τους εικόνα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, λόγω των ανασφαλειών που τους διέπουν.
Ανεβάζουμε μια φωτογραφία και εάν δεν έχει απήχηση μπορεί να σκεφτώ, μα μήπως δεν έχω βγει τόσο καλός εδώ; Μήπως πρέπει να την κατεβάσω; Ή γράφω κάτι κι αν έχω πολλά σχόλια, αμέσως ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή μου και πιστεύω ότι η άποψή μου τελικά μετράει πιο πολύ. Μπορώ να επηρεάσω κόσμο. Μπορώ; Δεν λέω προφανώς ότι όποιος χρησιμοποιεί facebook ή twiteer γίνεται αυτόματα ωραιοπαθής. Αλλά συνήθως, όσο περισσότερο εθισμένος είναι κάποιος σε αυτά τα μέσα,τόσο περισσότερο θέλει να αναδείξει το εγώ του. Όλα, ο αριθμός των δημοσιεύσεων, των φωτογραφιών, των φίλων/ακολούθων, των check in συνδέονται θετικά με τον ναρκισσισμό. Όσα περισσότερα έχουμε, τόσο πιο εγωπαθείς είμαστε. Δεν το λέω εγω, οι έρευνες. Στην ουσία, ό,τι κάνουμε στα social media είναι για ν’ απεικονίσουμε τον εαυτό μας στον κυβερνοχώρο. Ξέρουμε ότι είμαστε καλοί και ωραίοι γιατί μας το λένε. Επίσης, ξέρουμε ότι όσα πιο πολλά like κάνουμε, τόσα πιο πολλά θα μας κάνουν. Άρα πρέπει να μας αρέσουν κι εμάς οι άλλοι, για να τους αρέσουμε. Μας αρέσει να μας επιβεβαιώνουν, ειδικά όταν στην πραγματική μας ζωή ζούμε, βιώνουμε μια απογοήτευση. Μας αρέσει να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, γι αυτό και βάζουμε selfie. Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως και να έχει (YOLO), αρκεί να το δουν όλοι. Έχουμε την πεποίθηση ότι αν πίστευαν όλοι τις απόψεις μας, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Α, και να μη ξεχάσω καταβάθος, θέλουμε να γράψουμε τα πάντα για τη ζωή μας και την αυτοβιογραφία μας.
Για να μη παρεξηγηθώ: δεν έχω κανένα πρόβλημα, με το να αποζητούμε την αποδοχή από τους άλλους και με το να προβάλλουμε τους εαυτούς μας. Και ίσα ίσα, που θεωρώ πως όλα τα μέσα, μας έχουν κάνει πιο πολύ καλό σε κάποιο βαθμό γιατί μαθαίνουμε να κριτικάρουμε, να βλέπουμε και να γνωρίζουμε πολλά παραπάνω πράγματα. Αυτό που με ενοχλεί, είναι να βλέπω πως τελικά το μέσο γίνεται αυτοσκοπός. Αντί να παίρνουμε αυτό το εργαλείο και να το χρησιμοποιούμε προς όφελός μας, τελικά καταλήγουμε να χειραγωγούμαστε από αυτό και να πιεζόμαστε για να εισπράξουμε αυτήν την αποδοχή.
Η αποδοχή, είναι κάτι το οποίο το έχει ανάγκη ο άνθρωπος από την εποχή των σπηλαίων. Μακάρι να μπορούσα να πω πως κι εγώ έχω φτάσει σ’ ένα επίπεδο που δεν μ’ ενδιαφέρει το τι άποψη έχει ο καθένας για μένα ή το πόσο αρεστός είμαι. Θα ήταν ψέμα. Προσπαθώ όμως να μη με νοιάζει. Θέλω να είμαι αρεστός στους ανθρώπους που αγαπάω και είναι κάθε μέρα μαζί μου είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο κι ας μη έχουν facebook. Επίσης προσπαθώ να γράφω κάτι επειδή αρέσει σ’ εμένα και όχι επειδή θ’ αρέσει στους άλλους.
Θέλω να βγάλω μιά φωτογραφία και να την κοιτάω-και ας μη είναι η Λαχανιά που ποθώ-και να θυμάμαι την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος, και όχι τα σχόλια που πήρα στο instagram. Θέλω να βγαίνω έξω και να γελάω με τους φίλους μου γι αυτά που λέμε μεταξύ μας και όχι για τις ”έξυπνες” ατάκες που αναρτήθηκαν στο twitter, facebook ή όπως αλοιώς τα λένε.
Το πρόβλημα πιστεύω πως δεν είναι ο ναρκισσισμός και το πόσο μας αρέσει ο εαυτός μας. Το πρόβλημά μου είναι ότι προσπαθώντας να μας αρέσει ο εαυτός μας, ξεχνούμε να τον κάνουμε να ζήσει. Και όσο πιο πολύ προσπαθούμε,τελικά τόσο πιο ανασφαλείς γινόμαστε. Και τόσο πιο πολύ χάνουμε πολύτιμες στιγμές, στιγμές που δεν θα γυρίσουν ποτέ πιά.