Αναρωτιόμουν πριν λίγες μέρες από τις σελίδες αυτές, δεδομένης της ιδεολογικο-πολιτικής ταυτότητας της ΝΔ, του τι εκπροσωπεί αυτή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, τι άραγε το διαφορετικό να έχουν να προτείνουν στους ψηφοφόρους τους ο καθένας από τους υποψήφιους προέδρους.
Χωρίς να είμαι βαθύς γνώστης των διεργασιών και της φαγωμάρας που είναι σε εξέλιξη στο βάθος της ΝΔ -εξ άλλου γιατί να είμαι;- βλέπω πως ο ανταγωνισμός κατασταλάζει σιγά σιγά σε ένα πράγμα: ποιος από του υποψήφιους θα επιτεθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα στον Τσίπρα προσωπικά και στην κυβέρνηση και τα μέλη της γενικότερα. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο, με την μετάθεση δηλαδή των ευθυνών για όλα τα κακά στον ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπούνται οι σοβαρότατες αδυναμίες και ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ. Έτσι, χάνει κατά την γνώμη μου η ΝΔ μια μεγάλη ευκαιρία αυτοκριτικής -του “γνώθι σαυτόν”- στοιχείο βασικό και προϋπόθεση για την όποια βελτίωση και πρόοδο. Τι με νοιάζει εμένα; Τίποτα. Απλά, λέω.
Ευκαιρία να πω κάτι που με τρώει χρόνια τώρα. Είναι αυτό το “Αρχηγός”. Ο “Αρχηγός” της ΝΔ, πολλοί μα πάρα πολλοί λένε. Είναι ένας τίτλος, μια έκφραση, που παραπέμπει στην ενός ανδρός αρχή, σε “οπαδούς” και υποτακτικούς. Στον führer, τελικά, που αυτό ακριβώς σημαίνει. Ας το αφήσουμε λοιπόν αυτό για την Χρυσή Κασσίδα και τον ηγέτη της απόγονο των ηττημένων του ’45. “Πρόεδρος”, λοιπόν. “Πρόεδρος” εκλεγμένος με δημοκρατικές διαδικασίες.