Εμένα που (δεν) με βλέπεται έχω πάει στην Σαχάρα δύο φορές παρακαλώ! Ρωτήστε όποια καμήλα θέλετε! Την πρώτη φορά μάλιστα έφερα μαζί μου και λίγη άμμο! Έτσι βρε αδερφέ , για ενθύμιο. Τώρα θα μου πείτε , δεν σου έφτανε το χέρι της ματμάτα, ένας ναργιλές μούρλια, τα «ρόδα της ερήμου» (μη φαντάζεστε, πέτρες ήταν, αλλά τους είχαν διαλέξει πολύ πιασάρικο όνομα, οφείλω να παραδεχτώ! Πολλά συγχαρητήρια στην διαφημιστική ομάδα που έχει αναλάβει την έρημο!), δεν σου έφτανε το τουμπερλέκι, μισό κιλό χένα και ένα πουφ από δέρμα καμήλας ζωγραφισμένο από τρωγλοδύτες (που ήθελαν κι ένα σκασμό λεφτά για να σε αφήσουν να τους φωτογραφίσεις;! ) και τα αρωματικά σαπουνάκια από το ξενοδοχείο; (αυτό το τελευταίο κάντε πως δεν το ακούσατε)!
Προφανώς και δεν μου έφταναν! Ήθελα να κρατήσω την ανάμνηση τόσο ζωντανή όσο την στιγμή που την ζούσα! Και η άμμος της Σαχάρας, σας το λέω, δεν μοιάζει με καμία άλλη άμμο. Ξεχάστε ό,τι άμμο ξέρετε. Η άμμος της Σαχάρας είναι σαν ζάχαρη άχνη, τόσο ψιλή και ραφιναρισμένη που τρυπώνει παντού, μα πραγματικά παντού παντού! Κι αν κάνετε το λάθος και μου πάτε εκεί με τίποτις σανδαλάκια , την πατήσατε αγαπητοί μου περιηγητές! Γιατί νομίζετε πως ο Ιντιάνα Τζόουνς φορούσε μπότες!
Κι εκεί όπως ήμουν πάνω σε μία καθόλου συνεργάσιμη καμήλα που ακολουθούσε την μπροστινή της και κείνη ακολουθούσε την μπροστινή της η οποία ακολουθούσε την μπροστινή της, με την ελπίδα πως η μπροστινή της μπροστινής να ξέρει που πηγαίνει εξ αρχής, εκεί, που όλες μαζί και εντελώς συγχρονισμένα έκαναν την ανάγκη τους αβίαστα και στο πολύ άνετο καθώς μας πήγαιναν βόλτα στο άγνωστο, μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάρω πίσω στην πατρίδα λίγη από αυτή τη μαγική άμμο! Πολύυυυ αργότερα σκέφτηκα πως υπήρχαν πάαααρα πολλές καμήλες στην έρημο για πάααρα πολλά χρόνια! Κάντε τα μαθηματικά και θα βρεθείτε με μιά πολύ ενδιαφέρουσα διαπίστωση σχετικά με την υγιεινή της συγκεκριμένης άμμου!
Τέλος πάντων εγώ δεν τα σκεφτόμουν αυτά…Σκεφτόμουν την οφθαλμαπάτη της όασης εκεί στο βάθος, κάτι Άρλεκιν με βεδουίνους με γερακίσιο βλέμμα, φυτείες με γιασεμιά και αισθανόμουν σαν τον Λώρενς της Αραβίας σε ειδική αποστολή! Μεγάλος συνειρμικός αχταρμάς! Αλλά όταν κατέβηκα από την μη συνεργάσιμη καμήλα που μόνο να της αδειάσω τη γωνιά δεν μου είπε και προσπάθησε να με φτύσει κι από πάνω, εγώ σκεφτόμουν πού να βάλω λίγη άμμο για να την μεταφέρω χωρίς να φαίνεται.
Την ίδια στιγμή ο οδηγός της καμήλας μου, που μου χαμογελούσε πονηρά με όσα δόντια του βρίσκονταν εύκαιρα, έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε συνωμοτικά (μάλλον για να μην τον ακούσει η καμήλα του και φρικάρει) : « Μάνταμ, βερυ νάις, άι μάρι γιου! Άι γκιβ γιου 45 κάμελς!»
Όχι παίζουμε! Εκεί τις θέλουν μπαμπάτσικες τις γυναίκες! Να΄ ν καλά οι άνθρωποι! Αν πήγαινα μάλιστα σήμερα θα έβγαινα Μις Σαχάρα με τη μία! Σας μιλάω ειλικρινά, αν έχετε προδιαγραφές μοντέλου, μην πάτε κατα κεί! Θα σας φτάσει η αυτοπεποίθηση στα τάρταρα και ούτε να σας φτύσουν! Δεν ξέρω πως λένε το «κοκάλω» στην γλώσσα τους, αλλά έτσι θα σας λένε! Ωραίος λαός όμως!
Με τα πολλά η λύση μεταφοράς της κλεμμένης άμμου βρέθηκε , εγώ τελικά δεν έγινα παντρεύτηκα τον συμπαθέστατο έμπορο παστρουμά με την αγοραφοβική καμήλα και επέστρεψα μαγεμένη σπιτάκι μου και φορτωμένη με όλο το φολκρόρ της ερήμου τραγουδώντας το «Αλά αλά για μπαμπά, σιντί μανσούρ, για μπα….» ή κάτι τέτοιο! Κάτι σαν την δική μας την Παπαλάμπραινα…
Και αφού δεν με έπιασαν στο αεροδρόμιο, πάλι καλά να λέμε, γιατί το εξπρές του μεσονυχτίου μπορεί να είχε και sequel με τίτλο «Για μιά χούφτα άμμο» με στοιχεία γουέστερν και λίγο από Ιντιάνα Τζόουνς που αγαπώ! Α! Σε μιά τέτοια περίπτωση θα ήθελα να με κάνει η Τζένιφερ η ‘Ανιστον που είναι και πατριωτάκι και σε ένα τεστ του facebook μου έβγαλαν ότι της μοιάζω !! αχαχαχα! Ευχαριστώ!
Αν βέβαια ήξερα τότε πως θα ερχόταν κάποια στιγμή που η άμμος της Σαχάρας θα ερχόταν εδώ από μόνη της, δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αδειάσω ένα κουτί με υγρά μαντηλάκια, να το στεγνώσω, για να την περάσω από το τελωνείο καμουφλαρισμένη!
Σήμερα μάλιστα την έψαχνα και δεν την έβρισκα πουθενά! Εν τω μεταξύ την είχα βγάλει από το κουτί με τα μαντηλάκια και την είχα βάλει σε ένα τετράγωνο διάφανο κουτάκι από πλέξιγκλας και έκανα φιγούρα σε όποιον ρωτούσε από ποια παραλία είναι πού είναι τα κοχυλάκια της! Τς τς τς Μα τι πεζότης!
Αλλά, μεταξύ μας, δεν στεναχωρήθηκα που δεν βρήκα το κουτάκι. Αφήστε που έχω την υποψία πως «κάποιος» ή «κάποια» το έριξε κάτω και σκούπισε με την ηλεκτρική τα ίχνη του «εγκλήματος». Μπορεί πάλι να εχάθη σε κάποια μετακόμιση, που είναι και το πιο πιθανό! Who knows? Μη σας πως και who cares! Άλλωστε το λέει και το τραγούδι.
«Dust in the wind, all we are is dust in the wind…»
Και σοβαρά τώρα, «δεν στεναχωρήθηκα» επειδή το λέει το τραγούδι, ούτε επειδή είμαι λίγο ζεν σε κάτι τέτοια (αφού έχω πάθει πρώτα μιά περιποιημένη υστερία εννοείται!).
«Δεν στεναχωρήθηκα» επειδή μόλις βγήκα στην βεράντα μου και έκανα ένα σκουπισματάκι, μάζεψα αρκετή άμμο Σαχάρας για να γεμίσω και 2 και 3 κουτάκια από πλέξιγκλας, όμοια με το απολεσθέν.
Γι΄αυτό το «θαύμα» θα ήθελα να ευχαριστήσω τους νότιους αέρηδες, τα παλαβά καιρικά φαινόμενα, το σύμπαν που συνωμότησε πάλι το ατιμούλικο και φυσικά τον καλό Θεούλη που δεν βρέχει κι από πάνω να έρθουν να γίνουν όλα «λάσπη Σαχάρας» και μετά δε μας ξεπλένει όλο το ζεν του σύμπαντος…ετουτουνού και του παράλληλου μη σας πω!
Υστερόγραφον: Κουράγιο στους αλλεργικούς! Παιδιά υπομονή! Δεν μπορεί, θα αλλάξει ο άνεμος και θα φυσήξει βοριαδάκι…Ελπίζω μόνο να μην έρθουν τίποτις Αφρικανοί να μας ζητάνε πίσω την άμμο τους γιατί δεν θα τ΄αντέξω να χρωστάμε και άμμο!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author