Το έχουμε ως απόλυτη αρχή αλλά είναι; Δεν μετράει μόνο το ότι σκέφτομαι αλλά και το πώς σκέφτομαι; Και γιατί; Και σε ποια εποχή; Και κάτω από ποιες κοινωνικές ή ακόμα και προσωπικές συνθήκες;
«Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο είναι να σταματήσει να σκέφτεται» είπε ο Πλάτωνας. Αλλά είπε και κάτι πολύ πιο σοβαρό:
“Είναι αδύνατο να φτιάξουμε το νέο άνθρωπο, γιατί δε μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Θα σέρνει μαζί του τι θα του διδάξουν οι παλιοί δάσκαλοι και η κοινωνία του. Άρα πάλι τον ίδιο άνθρωπο θα φτιάξουμε”, εξ ου και η λέξη Ου-τοπία. Κλασικό παράδειγμα η αποτυχία του σοσιαλισμού: Μετά τις πρώτες θετικές προσπάθειες γύρισε στο υλικό από το οποίο πλάστηκε, μια παραλλαγή του εχθρού του. Ή το ότι στο Ισλαμαμπάντ το 90% πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι είναι ειδωλολάτρες ενώ, στην Αθήνα σε κάποιο ίσως μικρότερο και ασφαλώς λιγότερο φανατικό ποσοστό πιστεύει ότι οι μουσουλμάνοι είναι άπιστοι. Το «υπάρχω» το βλέπω, το «σκέφτομαι» πού είναι;
Κοντολογίς τι να το κάνω με τη σκέψη αυτουνού που ξεκινάει να «σκέφτεται» με τις απαρασάλευτες αρχές;
1. Οι λευκοί είναι η ανώτερη φυλή, οι άλλοι είναι υπάνθρωποι.
2. Οι Έλληνες είναι ο περιούσιος λαός, το είπε ο Κύριος, οι άλλοι είναι πίθηκοι.
3. Οι Χ.Ο. αξίζουν, οι άλλοι (7 δις) είναι αμαρτωλοί.
4. Οι straight αξίζει να ζουν, τους άλλους να τους ρίξουμε στον (έστω συμβολικό) Καιάδα.
5. Οι δεξιοί (ή αριστεροί κατά την ιδεολογία καθενός), αξίζουν, οι άλλοι είναι προδότες και ανθέλληνες, φασίστες, θύματα της Νέας Τάξης. Δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και ο σεβασμός της αντίθετης γνώμης μοιάζει με τραγική ειρωνεία.
Ναι, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας, η μάνα μας και τη λατρεύουμε, αλλά κι άλλοι λαοί έχουν τη μάνα-πατρίδα τους και δικαίωμα να τη λατρεύουν. Και πιο γενικά, αν θεωρούμε ότι εμείς έχουμε το αλάθητο και θεωρούμε κρετίνους τους άλλους, καλύτερα να μείνουμε στο σκέτο «υπάρχω» και να αφήσουμε το «σκέφτομαι» για κάποια μελλοντική μη πιθηκοειδή γενιά. (Να ζητήσω συγνώμη από τις άκακες μαϊμούδες που τις συγκρίνω μ’ αυτό το αιμοβόρο, καταστροφικό πλάσμα, τον εαυτό μας;)
Για την ώρα όσοι θέλουν και μπορούν ας σταματήσουν να παπαγαλίζουν νιώθοντας σοφία με τις λέξεις άλλων. Η προσωρινή λύση είναι να κάνουμε delete τα πάντα από το σκληρό δίσκο του μυαλό μας, και όταν είναι εντελώς άδειος πια, να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Αυτό είναι σκέψη, τα άλλα είναι κληρονομημένη (συνήθως) ανοησία της ανθρωπότητας, της χώρας μας, ιδέες των γονιών μας, της γενιάς μας. Η πραγματική σκέψη αρχίζει όταν το κοντέρ μας δείξει μηδέν. Πού θα φτάσουμε, πόσο πλατειά και χωρίς παρωπίδες θα είναι η δική μας σκέψη μας και θα εξαρτάται από το πόσο σκεφτόμαστε εμείς και όχι οι άλλοι για μας.
Μα είναι σαν να θέλουμε να ανακαλύψουμε τη μουσική από την αρχή! θα πει κάποιος. Όχι, είναι πολύ πιο δύσκολο.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr