* Η Δέσποινα Κοντάκη είναι ποιήτρια. 

Φωτογραφία: Δέσποινα Πιλάτη

Ακόνιζα τα νύχια μου και σκότωνα φίδια.
Τυλίγονταν στους αστραγάλους ανέβαιναν στις γάμπες μου και προχωρούσαν.

Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγραφα. Οι λέξεις έβαζαν φωτιά στο χαρτί.
-Όλα τα μήλα είναι πράσινα- Λόλα Λολίτα να ένα πράσινο μήλο.

Τί θέλετε γυναίκες με τα μακρυά μαλλιά;
Τί θέλετε γυναίκες με τις σκοτεινές νύχτες στα χέρια και στα μάτια;
Το τελευταίο κόκκινο το κάναμε κομπόστα στο γηροκομείο.

(Πώς αλλιώς; Δεν χωρούν εκπλήξεις. Η έκπληξη δεν είναι μέρος του συνειδητού)

Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγδερνα καρχαρίες σαν ξυράφι.
Για να θυμάμαι ότι πήγα καβάλα πάνω σ ένα κύμα.Και δεν ήταν κανείς . Δεν υπήρξε κανείς.

Μασούν αργά τις τελευταίες μπουκιές της κομπόστας. Στο τεράστιο γηροκομείο του κόσμου.

Κι έτσι ήσυχα Σιωπή.
Σιωπή και Φεύγεις.