
- 64Shares
* Η Δέσποινα Κοντάκη είναι ποιήτρια.
Φωτογραφία: Δέσποινα Πιλάτη
Ακόνιζα τα νύχια μου και σκότωνα φίδια.
Τυλίγονταν στους αστραγάλους ανέβαιναν στις γάμπες μου και προχωρούσαν.
Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγραφα. Οι λέξεις έβαζαν φωτιά στο χαρτί.
-Όλα τα μήλα είναι πράσινα- Λόλα Λολίτα να ένα πράσινο μήλο.
Τί θέλετε γυναίκες με τα μακρυά μαλλιά;
Τί θέλετε γυναίκες με τις σκοτεινές νύχτες στα χέρια και στα μάτια;
Το τελευταίο κόκκινο το κάναμε κομπόστα στο γηροκομείο.
(Πώς αλλιώς; Δεν χωρούν εκπλήξεις. Η έκπληξη δεν είναι μέρος του συνειδητού)
Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγδερνα καρχαρίες σαν ξυράφι.
Για να θυμάμαι ότι πήγα καβάλα πάνω σ ένα κύμα.Και δεν ήταν κανείς . Δεν υπήρξε κανείς.
Μασούν αργά τις τελευταίες μπουκιές της κομπόστας. Στο τεράστιο γηροκομείο του κόσμου.
Κι έτσι ήσυχα Σιωπή.
Σιωπή και Φεύγεις.
- 64Shares
2 Σχόλια
Πέρασαν ήδη 31 μήνες εδώ…
Όλα τα μπράβο μου Δέσποινα-αντί ανθοδέσμης που δεν προφθάσαμε για να σου φτιάξουμε όλοι μας εδώ στην Πόρτα-για το υπέροχο ποίημα σου,το τέταρτο κατα σειρα δημοσιευσης,αλλά και τα πρωτότυπα σε γραφή κείμενά σου.Είναι τιμή μου/μας
Δημήτρης Κατσούλας