* Η Δέσποινα Κοντάκη είναι ποιήτρια. 

Φωτογραφία: Δέσποινα Πιλάτη

Ακόνιζα τα νύχια μου και σκότωνα φίδια.
Τυλίγονταν στους αστραγάλους ανέβαιναν στις γάμπες μου και προχωρούσαν.

Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγραφα. Οι λέξεις έβαζαν φωτιά στο χαρτί.
-Όλα τα μήλα είναι πράσινα- Λόλα Λολίτα να ένα πράσινο μήλο.

Τί θέλετε γυναίκες με τα μακρυά μαλλιά;
Τί θέλετε γυναίκες με τις σκοτεινές νύχτες στα χέρια και στα μάτια;
Το τελευταίο κόκκινο το κάναμε κομπόστα στο γηροκομείο.

(Πώς αλλιώς; Δεν χωρούν εκπλήξεις. Η έκπληξη δεν είναι μέρος του συνειδητού)

Ακόνιζα τα νύχια μου κι έγδερνα καρχαρίες σαν ξυράφι.
Για να θυμάμαι ότι πήγα καβάλα πάνω σ ένα κύμα.Και δεν ήταν κανείς . Δεν υπήρξε κανείς.

Μασούν αργά τις τελευταίες μπουκιές της κομπόστας. Στο τεράστιο γηροκομείο του κόσμου.

Κι έτσι ήσυχα Σιωπή.
Σιωπή και Φεύγεις.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author iPorta.gr

Βιβλίο: ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ