Είναι πολύ σκληρό -θα το έχετε νιώσει όλοι- να θέλετε να σβήσετε πολλά απ’ όσα ενθουσιώδη έχετε γράψει ή πει στο παρελθόν, ιδιαίτερα όταν αφορούν κάποιον διανοούμενο που κάποτε εκτιμούσατε. Λένε πως τα γραπτά μένουν. Και λοιπόν; Πόσο θα μείνουν; Όλα, γραπτά ή άγραφα, κάποτε θα πεταχτούν στη ζεστή αγκαλιά του Τίποτα. Κι εκεί θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
[Σκέψεις μετά την ανάγνωση ενός άρθρου τερατώδους ακρισίας του διαπρεπούς θεολόγου και νυν επιφυλλιδογράφου της “Καθημερινής” κ. Χρ. Γιανναρά, όπου μεταξύ άλλων γράφει ότι “το Λαϊκό Κόμμα σάρκωνε την εμμονή των ψηφοφόρων του στην ελληνική τους ιδιαιτερότητα και ιστορική συνέχεια, την αντίστασή τους στον επαρχιώτικο, ξιπασμένον από τα «φώτα» της Δύσης, βενιζελικό εθνικισμό”. Τι ειρωνεία: η παρακμή της κριτικής σκέψης του ρωμιού λάμπει μέσα στις ιδεοληψίες του κορυφαίου κατήγορου της παρακμής].