Άρχισε με ένα φτηνό μαντολίνο.
Ήταν δεν ήταν έξι χρονών, όταν γρατζούναγε τις χορδές του…Έτσι, χωρίς δάσκαλο.
Συνέχισε με κιθάρα κι αργότερα βιολί.
Είχε ανάγκη να πειραματίζεται μουσικά, να σβήνει με αυτόν τον τρόπο ό,τι τού φλόγιζε τα σωθικά…πόνο, έρωτα, απορία, μόχθο, αδικία, χαρά και λύπη.
Μαντολίνο, κιθάρα, βιολί.
Ακόμα αμούστακος, έπιασε το μπαγλαμά και το μπουζούκι, όργανο “απαγορευμένο” στην εποχή του.
Με το τελευταίο έκανε και μια μεταγραφή της οπερέτας του Κάλμαν “Bayadere”(ινδή χορεύτρια), γεγονός που του έδωσε το ψευδώνυμό του: ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ.
Ο Δημήτρης Γκόγκος, λαϊκός συνθέτης και τραγουδιστής, γνωστός ως Μπαγιαντέρας, γεννήθηκε σαν σήμερα 28 Φλεβάρη του 1903 στον Πειραιά.
Από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες του το: “Σα μαγεμένο το μυαλό μου”, ένα αρχοντορεμπέτικο πολλάκις διασκευασμένο.
Γι’ αυτό το απόγευμα έχω επιλέξει να ακούσουμε την εκδοχή του πολυτάλαντου Νίκου Πλατύραχου, για πιάνο και τσέλο.
Ο Πλατύραχος, που μας εχει συνηθίσει σε τετοιες ευρηματικές μουσικές προκλήσεις, χωρίς να αλλοιώνει την αυθεντικότητα της λαϊκής μελωδίας μεταλλάσσει μαγικά την αύρα της που ευωδιάζει ιδιαίτερες οσμές από τσέλο και πιάνο.
Μια ζεστή αντήχηση, η συνύπαρξη των δυο οργάνων, με την αρμονία να προσαρμόζεται ευφυώς κρατώντας έντονο τον παλμό και διαρκή τη συγκίνηση, που πάντα προσφέρει η αρχική μελωδία.
Ηχοχρώματα που σπινθηροβολούν.
Το τσέλο ζωγραφίζει με σκούρες, μελαγχολικές μπογιές τον πόθο της αγάπης και το πιάνο με μια θεσπέσια λεπτότητα απαλύνει, γλυκαίνει, μα ταυτόχρονα υποβάλλει καθώς διατηρεί τη φλόγα, τον αισθησιασμό και την ευγένεια του συναισθήματος.
Τόλμημα, που δίνει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα κι ελπίζω να βρει στέγη στην καρδιά σας ως μεταλλαγμένο της -έτσι κι αλλιώς- αγαπημένης μελωδίας του Μπαγιαντέρα.
{youtube}9CZ6malquCk{/youtube}