Πρωτοδιοργανώθηκε από μια κόρη,που ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο της Βιρτζίνια,το 1908.
Πρόκειται για την “ημέρα του πατέρα”, που καθιερώθηκε δυο χρόνια αργότερα, όταν η Σονόρα Ντοντ θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, που ανέθρεψε μόνος του τα έξι παιδιά του.
Στην Ελλάδα δεν γιορτάζεται,παρά τα τελευταία χρόνια και σε περιορισμένο βαθμό.
Ως μέρα εορτασμού έχει επιλεγεί η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου!
Σήμερα λοιπόν, είναι η μέρα, που θυμίζουμε στο μπαμπά μας πόσο τον αγαπάμε!
-Μια μέρα είναι όμως αρκετή να δείξεις την αγάπη;
-Όχι!…κι αφού το ξέρεις αυτό, πάντα το αναβάλλεις γι’αύριο, μεθαύριο… και περνούν οι μέρες ,περνούν οι μήνες τα χρόνια…
Γιατί πιστεύουμε πως ο χρόνος είναι απεριόριστος…πως οι άνθρωποι γύρω μας δεν θα “φύγουν” ποτέ.
Και αναβάλλεις συνεχώς μια συνάντηση,ένα διάλογο μαζί τους…
Μια βόλτα, ένα παιχνίδι με τη μικρή “κοτσόρω”, όπως με φώναζε ο μπαμπάς μου, όταν καθόμουνα στα γόνατά του να ξεμπερδέψει τα μακριά μου μαλλιά, που “απαγόρευε” γλυκά να τα κουρέψω…
-“Στον άντρα σου να κάνεις ό,τι θες!”, μου έλεγε…
Είναι άδικος ο χρόνος τελικά!
Έφυγες πατερούλη μου και δεν την κάναμε αυτή τη βόλτα…και είχα τόσα να σου πω, τώρα, που ωρίμασα!
Να σου “τραγουδήσω” πόσο πολύ σ’αγαπώ κι εσύ θα καταλάβαινες από την πρώτη νότα…
Αχ, ν’αντίκρυζα το βλέμμα σου…το ελαφρύ μειδίαμα…το κρυμμένο επιμελώς καμάρι, κάθε φορά, που τα δαχτυλά μου χορεύανε στα πλήκτρα του πιάνου και συ δίπλα μου, προσπαθούσες με βιμπράτο και τερτσέτο να εντυπωσιάσεις…
Ποιον; εμένα;..μα εγώ σε θαύμαζα μόνο για ένα: που ήσουν ο μπαμπάκας μου!
Ήσουν και θα’σαι ο “ήρωάς μου”, πατερούλη μου!…κι ας μη στο ψιθύρισα ποτέ…
