Ρώτησα χθες τη Λεϊλά,
την άγνωστή μου φίλη:
– Ω, Λεϊλά φανταστική,
ζώντας διαρκώς ειρηνικά,
πούθε σωρεύεις λεία;
Κι η Λεϊλά μ’ απάντησε σαν δίσκος Χατζιδάκι:
– Τι κι αν με βλέπεις ήρεμη, τι κι αν δεν έχω όπλα,
ολημερίς κι ολοβραδύς, λεηλατώ βιβλία.
Τα γδέρνω με τα μάτια μου,
τα τρώω με το μυαλό μου,
τα μέσα τους που σπαρταρούν
μου δίνουνε τη λεία.
Κι έτσι μου λύθηκε μεμιάς η που ‘χα απορία:
πούθε σωρεύει η Λεϊλά τέτοια μυθώδη λεία.
