Κι από την άλλη, κυρίες μου, ιδού, ένα παιδί (ο Νίκος Ρωμανός) χωρίς τη δική σας καλλιέργεια, χωρίς τα δικά σας διαβάσματα (επειδή είναι πολύ νέος, επειδή δεν τον άφησαν, επειδή δεν πρόλαβε, επειδή ακόμα και η δική σας η σιωπή, πιθανότατα, τον τρέλανε), ιδού ένα παιδί που διεκδικεί όχι να καταστρέψει τον πολύτιμο κόσμο σας, παρόλο που η βάρβαρη κοινωνία, η βάρβαρη εξουσία, αυτό του προτείνει ως το μόνο δικαίωμά του, ιδού ένα παιδί, λέω, που τώρα κινδυνεύει να πεθάνει για τα όποια ιδανικά του, ιδού ένα παιδί που ζήτησε απεγνωσμένα να μορφωθεί, ιδού ένα παιδί που κάνετε ότι δεν το βλέπετε, που κάνετε ότι δεν υπάρχει. Ιδού ένα παιδί πιο ώριμο, πιο «καλλιεργημένο», πιο «χρήσιμο» στην Ιστορία απ’ όλες τις ιστορίες σας.
