”QUINTET”
Δραματική ταινία φαντασίας σε σενάριο και σκηνοθεσία του κορυφαίου Robert Altman, με τους Paul Newman, Vittorio Gassman, Fernando Rey και Bibi Antersson.
Ταινία του 1979.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Σε ένα παγωμένο τοπίο, απόλυτης ματαιότητας, παίζεται ένα παιχνίδι επιβίωσης με άτεγκτους όρους, όπου όμως ο χαμένος (υποψήφιος νεκρός) σε κάθε ”παρτίδα” δέχεται αδιαμαρτύρητα την ήττα του. Όπου η εξοικείωση για τον επικείμενο θάνατο από δολοφονία, είναι πλέον φυσιολογική.
Οι παίκτες εμφανίζονται να έχουν αποδεχθεί τους όρους και μέχρι να έρθει η σειρά τους, παραμένουν απαθείς και αδρανείς παρά την συνεχή αλληλοεξόντωση, κάτι που τους έχει αδρανοποιήσει από συναισθήματα. Από ένα θανατηφόρο νιρβάνα, έχουν σβηστεί από την μνήμη τους, η αγάπη, η φιλία, ο πόθος.
Στο σκηνικό, κάτι σαν κατεστραμμένο σημερινό εμπορικό κέντρο, παίζεται το παιχνίδι μεταξύ όσων έχουν επιζήσει, με ζάρια επάνω σε πεντάγωνα ταμπλό.
Στο εξωτερικό πολικό περιβάλλον, μονοπωλούν αγέλες σκύλων που τρέφονται με τα ανθρώπινα πτώματα.
Για όσα συμβαίνουν όταν έχουν απομείνει οι τελευταίοι πλέον παίκτες, η συνέχεια επί της οθόνης. Αναζητήστε την.
Δεν έχω δει όλες τις ταινίες του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη, αλλά από όσες έχω δει θεωρώ ότι είναι η καλύτερη.
Είναι μια συγκλονιστική αλληγορία και μια κλασσική περίπτωση που η ζωή αντιγράφει την τέχνη, διότι είναι αυτονόητο ότι δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί ο Altman, τι θα συμβαίνει σε κάποια μακρινή του Ελλάδα 36 χρόνια μετά.
Θυμήθηκα την ταινία και την ξαναείδα με ανατριχίλα για όσα βιώνω καθημερινά, στον κοινωνικό και επαγγελματικό μου του ιδιωτικού τομέα περίγυρο.
Με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω σε τηλεόραση και ενημερωτικά sites.
Το πρόβλημα της χώρας μπορεί να είναι οικονομικό, αλλά το πρόβλημα των ανθρώπων της είναι και ψυχολογικό. Τώρα που θα έπρεπε η προσπάθεια να είναι ευσυνείδητη και συλλογική, το ”όλοι εναντίον όλων” και το ”ο σώζων εαυτόν σωθήτω”εκδηλώνεται πλέον καθημερινά και ασυνείδητα και εκτιμώ ότι το κλίμα θα επιδεινώνεται.
(Ακόμη και η συμπόρευση της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση,αποσκοπεί στο να διασφαλίσουν τα υπάρχοντα κόμματα την ύπαρξή τους).
Μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν πλέον τίποτε να χάσουν και δεν ξέρουν πια τι θα πει ελπίδα και να μάχεσαι για να την υλοποιήσεις.
Υπάρχει όμως και ένα ποσοστό που εξακολουθούν να μη χάνουν, αλλά συμπεριφέρονται σαν να πλησιάζουν οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας.
Ειλικρινά δεν μπορώ να πω ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο.
Υ.Γ. Μια λύση ίσως ήταν να μας πάγωναν τις δόσεις του χρέους με την προϋπόθεση όμως να μην μας δώσουν άλλα δανεικά.
Έτσι, αναγκαστικά θα παλεύαμε να επιβιώσουμε με όσα παράγουμε. Αυτό έγινε άλλωστε για έναν σχεδόν χρόνο. Με την εξωτερική βοήθεια επαναπαυόμαστε και δεν αναζητούμε δική μας διέξοδο από την αρρωστημένη αυτή κατάσταση.