Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων,
Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»
Όχι μωρέ, τελικά καλά πέρασα και αυτές τις γιορτές. Ένοιωσα ξεκούραστος και ζωντανός. Ξέφυγα από την καθημερινότητα και συστήθηκα στα καινούργια μου όρια, τα άγνωστα, τα όμορφα. Ήμουν ανέμελος και ένιωθα μια χορταστική ηρεμία. Δεν αγχωνόμουνα, δεν βιαζόμουνα, δεν περίμενα κάτι, δεν έψαχνα κάτι, απλώς ζούσα… μέχρι που σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή: «… έχετε χρόνο για την παράδοση της εργασίας μέχρι …» έλεγε το email και θυμήθηκα πως δεν κυβερνώ εγώ τον κόσμο, αλλά οι προθεσμίες.
Ξέχασα τις γιορτές, νεύριασα με τον εαυτό μου γιατί πάλι δεν προλαβαίνω.
Κάθε φορά δεν προλαβαίνω και κάθε φορά αθετώ τον όρκο (ποτέ ξανά) της τελευταίας μου φοράς.
Τι είναι αυτό, όμως, αυτό που με κάνει τόσο αναβλητικό;
Αν δεχθούμε τον ορισμό ότι η αναβλητικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό που αφορά την παράλογη καθυστέρηση ενός έργου που έχουμε πρόθεση να εκτελέσουμε, με δυσάρεστα συνοδά συναισθήματα, τότε υπάρχουν αρκετές θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο.
Μερικές λένε πως φταίει η χαμηλή αυτοεκτίμηση σε συνδυασμό με την τελειομανία. Επιμένουμε σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, ξέροντας πως δεν μπορούμε να φτάσουμε και αυτό έχει ως συνέπεια να μη ξεκινάμε ποτέ το έργο.
Άλλοι αναφέρονται στο άγχος το οποίο βιώνουμε σε κάθε δημιουργική διαδικασία ως αιτία αναβλητικότητας, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν τον ενθουσιώδη και παρορμητικό χαρακτήρα μας, που αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει πολλά πράγματα και τελικά τα εγκαταλείπει. Σε αυτό που φαίνεται να συμφωνούν όλοι είναι ότι η αναβλητική συμπεριφορά είναι παράλογη και ΝΑΙ δεν είναι τεμπελιά. Δεν έχει καμμία σχέση με προβλήματα διαχείρισης χρόνου, αλλά εξαρτάται από συγκυριακούς παράγοντες όπως τα χαμηλά κίνητρα, οι αυξημένες απαιτήσεις και η δυσκολία του έργου.
Ξέρω πως όλοι είμαστε λίγο διεγερτικοί και αποζητούμε την αδρεναλίνη της δουλειάς υπό πίεση, αλλά η αναβλητικότητα κάποιες φορές έχει δυσάρεστες επιπτώσεις. Η κατάθλιψη, οι ενοχές, η χαμηλή παραγωγικότητα, η κοινωνική αποδοκιμασία, η έλλειψη αυτοεκτίμησης αποτελούν τους πραγματικούς κινδύνους ενός αναβλητικού ατόμου, οδηγώντας το στο να πορεύεται ανάμεσα στο θυμό που προκαλεί στους άλλους και στο δικό του αίσθημα ανεπάρκειας.
Τελικά, πρέπει να καταλάβω πως ο μόνος τρόπος για να κάνω κάτι, εφόσον το θέλω, είναι απλώς να το κάνω. Το να περιμένω τις τέλειες συνθήκες για να δραστηριοποιηθώ, είναι μία ουτοπία. Νιώθω πως πιέζοντας λίγο τον εαυτό μου θα μπορούσα να ξεπεράσω τους φόβους μου.
Πρέπει να ξεκαθαρίσω τι είναι σημαντικό και να ιεραρχήσω τη λίστα των ενασχολήσεων και προτεραιοτήτων μου.
Πρέπει να χωρίσω τους στόχους μου σε μικρότερα κομμάτια και βήμα – βήμα να τους εκπληρώσω.
Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν οτιδήποτε φαίνεται να ξέρουν ότι στην προσπάθειά τους θα βρουν δυσκολίες. Γι’ αυτό όταν συναντούν εμπόδια απλώς επιλέγουν να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Ναι, τελικά δεν θέλω να είμαι ένας απογοητευμένος τελειομανής, γιατί μερικές φορές είναι πιο αποτελεσματικό να στοχεύσεις στο να κάνεις ένα καλό έργο, παρά ένα τέλεια ημιτελές έργο.
Ας μην ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Μαρκ Τουέην, συγγραφέα του «Τομ Σώγιερ», που αναφερόμενος στην αναβλητικότητά του έλεγε: «Μην αναβάλεις για αύριο ό,τι μπορεί να κάνεις μεθαύριο».
The article expresses the views of the author