Στη Γάζα δεν γίνονται εγκλήματα από τους Ισραηλινούς. Γίνεται κάτι πιο μεθοδικό και φρικώδες, με στόχευση μακροπρόθεσμη: Συντελείται ο αφανισμός ενός ολόκληρου λαού. Συν τω χρόνω, με κάθε ένοπλη κρίση, κάθε φορά που ρέει αίμα (παλαιστινίων φυσικά, ελάχιστο των ισραηλινών), η σιδηρόφρακτη χώρα εξασφαλίζει ζωτικό χώρο, αυξάνει την κυριαρχία της, και σε επόμενο στάδιο επεκτείνει τους οικισμούς της, εις βάρος της λειψής γης των παλαιστινίων.
Η πανίσχυρη μηντιακή μηχανή των εβραίων έχει εμπεδώσει στις δυτικές κοινωνίες την αντίληψη ότι συγκρούεται με φανατικούς, με τρομοκράτες, με καθυστερημένους τριτοκοσμικούς, με αλλοπαρμένους ισλαμιστές, που υπονομεύουν κάθε ειρηνευτική προσπάθεια, η οποία απορρέει από την αγνή θέληση για ειρήνη, των εκάστοτε ισραηλινών ηγεσιών.
Μα όλοι αυτοί οι φανατικοί είναι προϊόντα του ίδιου του Ισραήλ. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 φρόντισε να αποδυναμώσει τις κοσμικές αριστερόφρονες παλαιστινιακές οργανώσεις, κυρίως την PLO, και να τροφοδοτήσει τον ισλαμικό θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αυτός τότε βρισκόταν σε εμβρυακή κατάσταση, και ουδείς διανοείτο να φανταστεί ότι σε ελάχιστες δεκαετίες, θα αποχτούσε θηριώδη απήχηση στις φτωχές μάζες των αραβικών λαών.
Το σήμερα:
Η Χαμάς είναι ακραία οργάνωση στην ιδεολογικοθρησκευτική της φυσιογνωμία. Τι απαιτεί όμως τώρα από το Ισραήλ, και για αντάλλαγμα τα παιδιά της Παλαιστίνης εισπράττουν θάνατο;
Ας δούμε τα αιτήματα που καταγράφει ο δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί (Gideon Levy), στην «Χαάρετς», όπως τα φιλοξένησε στο blog του ο blogger Ν. Σαραντάκος:
«Διαβάστε, γράφει ο Λεβί, τον κατάλογο των αιτημάτων και σκεφτείτε ειλικρινά αν έστω κι ένα απ’ αυτά είναι άδικο: να αποσυρθούν οι δυνάμεις του Ισραηλινού Στρατού και να επιτραπεί στους αγρότες να καλλιεργούν τη γη τους μέχρι τον φράχτη των συνόρων· να αφεθούν ελεύθεροι όσοι κρατούμενοι είχαν απελευθερωθεί στην ανταλλαγή με τον Γκιλάντ Σαλίτ και μετά συνελήφθησαν ξανά· να τερματιστεί η πολιορκία και να ανοίξουν οι συνορις διαβάσεις· να ανοίξει ένα λιμάνι και ένας αερολιμένας που θα λειτουργούν υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ· να επεκταθεί η ζώνη αλιείας· διεθνής εποπτεία στη συνοριακή διάβαση της Ράφα· να δεσμευτεί το Ισραήλ σε δεκαετή εκεχειρία και κλείσιμο του εναέριου χώρου της Γάζας στα ισραηλινά αεροσκάφη· να επιτρέπεται σε κατοίκους της Γάζας να επισκέπτονται την Ιερουσαλήμ και να προσεύχονται στο τζαμί Αλ-Ακσά· να δεσμευτεί το Ισραήλ να μην παρεμβαίνει στην παλαιστινιακή πολιτική, όπως στο σχηματισμό κυβέρνησης ενότητας· και να ανοίξει η βιομηχανική ζώνη της Γάζας».
Και οι κάθε άλλο παρά φιλοαραβικοί NEW YORK TIMES γράφουν: «Η σημερινή κλιμάκωση στη Γάζα είναι άμεσο αποτέλεσμα της επιλογής του Ισραήλ και της Δύσης να παρεμποδίσουν την εφαρμογή της συμφωνίας της παλαιστινιακής συμφιλίωσης με την κυβέρνηση εθνικής συναίνεσης» (Χαμάς και Φατάχ, που δημιουργήθηκε στις αρχές Ιουνίου).
Σε ειδησεογραφικές σελίδες διαβάζουμε γιαυτό το ντροπιαστικό θέατρο σκιών, όπως φαντάζει η τρέχουσα διπλωματική υπερκινητικότητα (Στην Αίγυπτο βρίσκονται από τη Δευτέρα ο γγ του ΟΗΕ Μπαν Γκι Μουν και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι. Την Τετάρτη συνεδριάζει το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ).
Πόσες συνεδριάσεις συμβουλίων του ΟΗΕ έχουν γίνει για τα αιμάσσοντα μέτωπα του πλανήτη; Πόσα ψηφίσματα έχουν εκδοθεί; Πόσο επηρεάζουν αυτά την αμείλικτη φονική μηχανή του Ισραήλ, που κατακρεουργεί έναν λαό και το μέλλον του;
Ο Μολώχ ήταν μυθική εβραϊκή θεότητα, αλλά τώρα τρέφεται με τα παιδιά των παλαιστινίων, ως θυσία για να στεριώσει το κράτος του μεγάλου Ισραήλ…
Ο Περίγυρος
Επί δεκαετίες και μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ισχυρά κινήματα αλληλεγγύης υπέρ των παλαιστινίων, δεν απέτρεπαν μεν , αλλά ενίοτε συγκρατούσαν το Ισραήλ – κυρίως όμως ανάγκαζαν τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών να πιέζουν το Τελ Αβίβ. Τώρα νέκρα!
Βέβαια ενώ έγιναν κάποιες αναιμικές κινητοποιήσεις σε Ελλάδα, Γαλλία, Σουηδία κλπ, δεν εκδηλώθηκε σχεδόν η παραμικρή κινητικότητα στα αραβικά κράτη. Το παλαιστινιακό είναι βάρος για τον αραβικό κόσμο, οι όποιες αντιδράσεις είναι για το θεαθήναι: Αφενός φοβούνται το Ισραήλ, αφετέρου δεν υπάρχουν ισχυρά κράτη (Σαντάμ, Καντάφι Χομεινί, ο πατέρας Ασαντ, ή παλαιότερα η κάπως κραταιά Αίγυπτος, που αποτελεί τον σηματοδότη του αραβικού έθνους). Οι άραβες δεν θέλουν προβλήματα με το Ισραήλ, και ας είναι 200 εκατ. και το Ισραήλ μόλις 6!
ΥΓ: Η αυτονόητη καταδίκη του Ισραήλ, ωστόσο δεν μπορεί να αίρει τις διακρατικές σχέσεις. Είναι αφέλεια, αν όχι αστειότητα, κάποιοι να υποστηρίζουν ότι η μικρή Ελλάδα δεν θα πρέπει να έχει διακρατικές σχέσεις με το Ισραήλ, (την στιγμή που έχει ακόμη και η Ρωσία), για λόγους αρχής, ή γιατί θα ενοχληθούν οι άραβες. Αρχές έχουν οι λαοί, όχι τα κράτη. Οσο για τους άραβες, που είναι;
