Οι ιδανικές εκλογές
Το είχα πει προ καιρού. Προ Ποταμιού: αυτές οι εκλογές θα έχουν ενδιαφέρον . Μεγάλο ενδιαφέρον. Αν παρατηρείς πώς κινούνται οι άνθρωποι που τελικά είναι ανθρωπάκια, προκειμένου να μην χάσουν την θέση τους ή να νοιώσουν την ασφάλεια της ομάδας, θα μυδιάσεις. Γιατί είναι τόση η ανάγκη να ανήκουν κάπου, έστω και αν πριν από ένα χρόνο αντιτίθετο στην ιδεολογία των αντιπάλων, που ξεχνούν τα πάντα. Ή μάλλον χωρίς να το καταλάβουν ξεσκεπάζουν το ότι ξεπουλούν τα πάντα.
Όχι μόνο στη Δωδεκάνησο, αλλά σε όλη την Ελλάδα θα μπορούσαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές να ήταν αρχή μιας άλλης Ελλάδας. Όταν απαλλάσσονταν από τις παρατάξεις. Τόσες πολλές παρατάξεις, που μου προκαλείται θλίψη. Και το φαιδρό στην όλη διαδικασία είναι η μέθοδος της αλλαξοκωλιάς. Φεύγουν από την ΝΔ και προσχωρούν στο ΠΑΣΟΚ. Φεύγουν από την ΝΔ, τα κάνουν πλακάκια με τους ΑΝΕΛ και στη συνέχεια γίνονται κώλος και βρακί με τους ΣΥΡΙΖΑίους για να πατάξουν την ΝΔ και πάει λέγοντας. Οι πιο σταθεροί στις ιδέες τους φαίνεται να είναι οι ΚΚΕδες, αλλά και αυτοί στην ιδεολογία τους φωνάζουν για το δίκιο του λαού, αλλά τα μερσεντες και τα τζιπάκια πάνε σύννεφο.
Θέλω να πω πως οι παρατάξεις, είτε αυτοχαρακτηρίζονται ανεξάρτητες, είτε στηριζόμενες από κάποιο κόμμα, έχουν μια εντελώς λάθος νοοτροπία: είναι παρατάξεις. Αν αγαπά κάποιος τον τόπο του ειλικρινά και νοιάζεται μόνο για το καλό του, αποφασίζει να βάλει στην άκρη τον εγωισμό του, που τον οδηγεί στην φιλοπρωτία, δίνοντας χώρο στους ικανούς των άλλων παρατάξεων. Δεν μπορεί, όλοι οι συνδυασμοί έχουν κάποιους ικανούς. Συσπειρώνονται, λοιπόν, οι ικανοί σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο και ορίζουν ως επικεφαλής τον εμπειρότερο που έχει αποδειχθεί πως αντέχει στις φουρτούνες. Και κατεβάζει ο τόπος ένα ενιαίο συνδυασμό από τους καλύτερους, για να επιλέξει ο πολίτης τους άριστους. Και εδώ θα υπάρξει ουσιαστικός προβληματισμός. Στην επιλογή από ικανούς των κατά περίπτωση ικανότατων.
Αυτό θα ήθελα να δω στην Δωδεκάνησο. Και σε όλες τις ελληνικές περιοχές. Να υπάρξει η πολυπόθητη συνεννόηση και ο παραμερισμός του εγωκεντρισμού και της αρχομανίας. Ας το έκανε αυτό η Δωδεκάνησος και το Νότιο Αιγαίο και μετά ας καυχιόταν για πρωτοπορία και ανατροπή. Προς το παρόν, όλοι οι υποψήφιοι βράζουν στο ίδιο ζουμί. Και λυπάμαι που σε κάθε παραταξιακό συνδυασμό , τόσο των περιφερειακών, όσο και των δημοτικών εκλογών, να υπάρχουν παιδιά διαμάντια, που θα πρέπει να μπουν στο τριπάκι του “διεκδικούμε αυτό εμείς καλύτερα από σένα, γιατί εμείς αγαπάμε πραγματικά τον τόπο και συ όχι”.
Αλλά τι ζητώ… Εδώ ο Χατζιδάκις τα έλεγε τόσες δεκαετίες πριν: «Καταργήστε τα κόμματα, μην μολύνετε τα μυαλά των νέων με τα κόμματα». Ποιος τον άκουσε… Και ήταν ο Χατζιδάκις. Ποιος τώρα θα ασχοληθεί με την Δαβιλά… Αυτή είναι στον κόσμο της. Στα σκυλιά της, στα δικά της, στα γραπτά της… Η καθημερινότητα θέλει άλλους ρυθμούς , σκληρούς, εγωπαθείς και αυτοκαταστροφικούς. Α, και την παντιέρα να βροντοφωνάζουμε αγαπάμε τον τόπο μας και θα τον κάνουμε πρώτο σε όλο τον κόσμο!
* Το άρθρο χορηγούν τα Pane di capo, για delivery 224100-3600