Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, έλεγε ένα λαϊκό άσμα. Άκου τι θυμήθηκα τώρα! Και κοίτα τώρα να δεις πώς μου ήρθε αυτή η σκέψη. Όπως έρχονται οι περισσότερες. Καλή παρέα, λίγο κρασί και άφθονη συζήτηση. Συζήτηση που από κάπου ξεκινάει… Μα σχεδόν πάντα, δεν καταλήγει πουθενά. Και μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία και την πορεία, ήρθε και αυτό απόψε. Αυτή η σκέψη που σφηνώθηκε στο μυαλό και δεν το αφήνει σε ησυχία.
Δύσκολος ο Σεπτέμβρης, ή τον δυσκολέψαμε εμείς. Λίγο ο περίεργος καιρός, λίγο οι διακυμάνσεις στην ψυχολογία και η ψυχρολουσία ότι κι αυτό το καλοκαίρι είναι παρελθόν, τείνουν να δυσκολέψουν κι αυτά με τη σειρά τους την κατάσταση.
Μα οι δύσκολες σκέψεις δεν έχουν εποχή. Δεν έχουν ώρα και κατάλληλη στιγμή. Δεν έχουν χρόνο, όπως τον προσδιορίζουμε εμείς οι άνθρωποι.
Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε. Ακούγεται σαν δικαιολογία. Σαν καραμέλα που την πιπιλάμε ασυναίσθητα, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητα που έχουν οι λέξεις. Μα πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούμε το λάθος μας; Και άντε, η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα. Πόσο έτοιμοι είμαστε στη συνέχεια να υποστούμε τις συνέπειες και να αφήσουμε την καραμέλα στην άκρη; Να την κρατήσουμε στο χέρι απλά και να μην ανοίξουμε το περιτύλιγμα… Καλό το περιτύλιγμα και πόσο μάλλον όταν έχει αυτά τα άπειρα χρώματα. Γυαλίζει το μάτι και η λαχτάρα έρχεται αυτόματα. Τι θα αλλάξει αν για μία ακόμα φορά πιπιλίσουμε την καραμέλα δήθεν τυχαία; Απλά θα διαιωνίσουμε μία κατάσταση, ένα ακόμα λάθος; Και;
Το θέμα όμως είναι, ότι άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, αλλά ας μαθαίνουμε και κάτι από αυτά τα ρημάδια τα λάθη. Δικά μας είναι, όπως και οι ευθύνες των πράξεων μας, αλλά αυτές συνήθως τις αφήνουμε στην άκρη.
Δεν φτάνουν μόνο οι δικαιολογίες και οι καραμέλες σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι όλα γλυκά με όμορφα περιτυλίγματα. Χρειάζονται και μαθήματα! Γιατί άνθρωποι είμαστε…
