Αυτή τη φορά δεν θέλω να είμαι αντικειμενική. Θέλω να κρυφτώ στα στενά του μυαλού… Σε αυτά τα πρέπει, που χρόνια προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω, να βάλω σε σειρά, για να προχωρήσω σε άλλα μονοπάτια. Σε αυτά που στα περνάνε μέρα με τη μέρα, και κάθε επόμενη μέρα κι από λίγο. Σε αυτά που αντιστέκεσαι, κάνεις την επανάσταση σου, γιατί δεν μπορείς να δεχτείς έτσι αμάσητη την τροφή που σου δίνουν, που σου επιβάλουν. Αυτή είναι η δική τους αλήθεια σκέφτεσαι (σκέφτομαι), η δική μου όμως όχι. Η δική μου είναι κάπου αλλού. Όχι πάντα από αντίδραση. Αλλά γιατί θέλω να ψάξω να τη βρω. Να την ανακαλύψω λεπτό προς λεπτό, να την ζήσω και να την αναθεωρήσω… Γιατί ακόμα δεν ξέρω αν είναι μία ή πολλές!
Αυτή τη φορά όμως, δεν θέλω να είμαι αντικειμενική. Θέλω να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Όχι, από την αλήθεια μου. Αυτή είναι στην άκρη πια. Παραμέρισε και περιμένει… Είναι πολλά τα μηνύματα αυτή την εποχή. Και κάθε μέρα και κάτι νέο, περιμένει στη γωνία κι αυτό, για να μπει στο μυαλό μου. Να εισβάλει και να ταράξει την ηρεμία, την ισορροπία. Να ταράξει τον ύπνο το βράδυ, που οι σκέψεις για κάποιο λόγο (που εμείς ελέγχουμε) γίνονται πιο σκληρές, πιο δύσκολες, πιο ξεδιάντροπες.
Αυτή τη φορά θα ακολουθήσω έναν άλλο δρόμο. Και ναι, δεν θα είμαι αντικειμενική. Δεν χρειάζεται να κρυφτώ πουθενά. Δεν χρειάζεται να παλέψω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτή η μάχη είναι άνιση από την αρχή της. Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά. Δεν χρειάζεται να αλλάξω τίποτα. Δεν χρειάζεται τίποτα, παρά μόνο να είμαι ο εαυτός μου. Κι αυτός δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός. Κρίνει, αποφασίζει, σκέφτεται με κάποιες παραμέτρους, με κάποια κριτήρια. Πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι;
Άνοιξε το σκοτάδι
Έφυγε η φυλακή
Μια φυλακή που ήταν
Βαθιά μες την ψυχή…
Γύρισα το κεφάλι
Να δω μες τη βροχή
Μία βροχή που πήρε
Κι έμεινε η μουσική…
