Μετά την επιτυχία που είχε στις δημοσκοπήσεις το «Ποτάμι» του Σταύρου, σκέφτηκα να ξεκινήσω κι εγώ ένα ποταμίσιο κόμμα και να τον χτυπήσω εκεί που πονάει: γιατί δεν ονοματίζει το ποτάμι του, αλλά το αφήνει εντελώς αφηρημένο; «Ήξεις αφίξεις ου ποταμόν αναβήσει» (όχι Αννα Βίση). Αλλά εγώ θα ξυπνήσω το λαό. Το δικό μου ποτάμι θα είναι σαφές: αν λέγεται Μισσισσιπής είμαι αμερικανόφιλος, αν λέγεται Βόλγας είμαι ρωσόφιλος και λοιπά.
Πέρασαν μέσα από το μυαλό μου εκατοντάδες ποτάμια, γι’ αυτό και λαμπικάρισε ο νους μου, αλλά για να μη σας κουράζω και κουράζομαι κι εγώ θα σας αναφέρω τα πιο σημαντικά.
Βέβαια έπρεπε να αρχίσω από τη μυθολογία, όπως κάθε σοβαρός πολιτικός. Η πρώτη λέξη ήταν Αχέροντας. Δυστυχώς κόλλησα στο ότι οι νέοι δεν ξέρουν από ελληνική μυθολογία (πολύ λιγότερο από ιστορία) και θα το έλεγαν «Αχ έρωτα». Ε δε μπορείς να ξεκινήσεις την μακρόχρονη πολιτική σου καριέρα με ένα Αχ!
Φυσικά ο Πηνειός, (που ανακαλύφθηκε γύρω στο 1960) ήταν από τις πρώτες επιλογές, αλλά ο κίνδυνος είναι ότι μερικοί ψηφοφόροι μου μπορεί να πέσουν να πνιγούν στης Λαρίσσης το ποτάμι πριν από τις εκλογές (μετά επιτρέπεται).
Κατέβηκα πιο κάτω στην πατρίδα μου: στον Σπερχειό, το γρήγορο ποτάμι που έλεγε ο Όμηρος (σπέρχω=ρέω ταχύτατα). Τώρα είμαι σίγουρος ότι ήταν τυφλός, εκτός αν φταίνε οι γεωτρήσεις. Πάντως στη θάλασσα φτάνει ασθμαίνοντας τόσο νερό όσο κατουρούν 5 κατσίκες. Αλλά υπάρχει και το πρόβλημα ότι εκεί είναι η Αλαμάνα και θα είχα πρόβλημα με τη ΜΚΟ της κ. Μαργαρίτας για την Ελληνοτουρκική φιλία των γυναικών.
Δίπλα είναι ο Γοργοπόταμος και θα έπαιρνα καμιά 50ριά ψήφους από τους γέρους του ΚΚΕ που θα είχαν ξεχάσει τα γυαλιά τους και θα νόμιζαν ότι είμαι απόγονος του Άρη. Αν μάλιστα το έλεγα «Γιωργοπόταμος» θα τους μπέρδευα εντελώς και θα έπαιρνα και τις τελευταίες εκατό ψήφους που έχουν απομείνει από αθάνατο ΠΑΣΟΚ του 47.6%.
Ο Ιλισσός ήταν πάντα το αγαπημένο μου ποτάμι και θα είχα έτοιμο και τον εθνικό μου ύμνο από το Χατζηδάκη γραμμένο ειδικά για την περίπτωση. Αλλά όσους Αθηναίους ρώτησα, απόρησαν γιατί ποτέ δεν είδαν ποτάμι στην Αθήνα.
Για τον Ευρώτα ούτε λόγος: πρώτα θυμίζει ιδρώτα, που απεχθάνεται ο Έλληνας, και έπειτα μέλανα ζωμό, δηλαδή αν εκλεγώ θα τους ταράξω στις σούπες από τις εκκλησίες.
Οπότε έπρεπε να βγω στο εξωτερικό.
Ο Βόλγας είναι καλό όνομα αλλά με όσα γίνονται εκεί πέρα θα είμαι το πρώτο θύμα της διαμάχης για την Κριμαία, νέο παιδί να πάω χαμένο πριν προλάβω να αλλάξω τον κόσμο.
Ο Σηκουάνας φάνηκε εντάξει στην αρχή, Quartier Latin, φοιτηκόκοσμος, πεινασμένοι καλλιτέχνες, φθηνές νεαρές πόρνες όλα τα καλά, αλλά μπορεί μερικοί να το πάρουν σαν «Σήκω Άννα» και να καταδικαστώ για σεξουαλική παρενόχληση.
Ο Γάγγης είναι καλό ποτάμι, γιατί ξεπλένει πλήρως τις αμαρτίες, οπότε θα είχα χιλιάδες πολιτικούς και δημάρχους με το μέρος μου, αλλά δε θα είχα ψηφοφόρους.
Ο Ιορδάνης αποκλείστηκε γιατί θα μου ορμήσουν οι αρχαιολάτρες και θα θεωρήσουν ότι ξεπουλάω τη χώρα στους σιωνιστές και όχι στην Τρόικα που είναι τον πρέπον.
Για την Κίνα μην το συζητάτε, δε θα μπορούσα ούτε εγώ να προφέρω το όνομα και άντε τώρα να φανταστείς τα πλήθη να σε ζητωκραυγάζουν «τσαντινκτσούγκ!». Άσε που ως κινέζικο προϊόν δε θα διαρκούσε παρά μόνο μερικούς μήνες.
Ο Νείλος αποκλείστηκε γιατί τον έχει αναλάβει με κοπιράιτ η Βούλα Παπαχ και θα με ταράξει στα μολυσμένα κουνούπια.
Τελικά δεν έχω άλλη λύση παρά να πάω στην Αμερική – που καλύτερα να μην την ανακαλύπταμε ποτέ, αλλά η μάνα του Κολόμβου ήθελε να βάζει πιπέρι στο στόμα των παιδιών της όταν έλεγαν «μαλάκα», –χαρά στο πράμα, δεν ήταν όμως ελληνίδα.
Ο Νιαγάρας έχει πολύ συναίσθημα. Αλλά όσοι παντρεμένοι πέρασαν εκεί το μήνα του μέλιτος, θα με μαύριζαν για όσα τράβηξαν μετά.
Ο Μισσισσιπής ακούγεται σαν οχιά με πέντε σσσσς. Άσε που για να βγεις πρωθυπουργός στην Ελλάδα πρέπει να κραυγάζεις αντιαμερικάνος αλλά να για να παραμείνεις θα πρέπει να γίνεις αμερικανόφιλος.
Έφτασα στον Αμαζόνιο όπου η ΜΚΟ φίλων του Γιωργάκη έστειλε κάμποσους δικούς τους για να διδάξουν στους ιθαγενείς οικολογικό τουρισμό μια και η Ελλάδα έχει πήξει πια από αυτό το είδος τουρισμού. Πάντως το όνομα είναι θαυμάσιο. Είναι ελληνικό και θυμίζει και τις Αμαζόνες. Με φαντάζομαι στο μπαλκόνι και να φωνάζω «Αμαζόνες μου!». Υπάρχει καμιά γυναίκα που δε θα με ψήφιζε; Εντάξει μπορεί μερικές παράξενες, ε δε θέλω και 100% και μου ακυρώσει ο ΟΗΕ τις εκλογές. Όπως κανένας ακόμα και 85 χρονών δε με έβρισε όταν είπα «εδώ θα υπογράψεις κορίτσι μου / αγόρι μου». (Σα να μου φάνηκε μάλιστα ότι ένοιωσαν και 20 με 30 χρόνια νεότεροι). Οι οπαδοί μου δε θα φέρουν τόξα και βέλη παρά μόνο μια πλατειά ζώνη με αλογοκάρφια και οι αμαζόνες μου παπούτσια με τακούνι 20-ποντο στιλέτο, μην πέσουμε πάνω σε καμιά εθνική παρέλαση της ΧΑ.
Όχι δεν αποφάσισα οριστικά. Αυτά θέλουν σκέψη όχι σαν το Σταύρο που σε μια νύχτα αποφάσισε να περάσει το Ρουβίκωνα, όχι ως συνήθως με σακίδιο στην πλάτη, αλλά με τις ελπίδες ενός λαού. Και να βρω και καμιά 100-ριά συνεργάτες, ώστε ακόμα κι αν οι 40 το διαψεύσουν, να μου μείνουν τουλάχιστο 59, όχι να φοβούμαστε από τις ρουφήχτρες του «Ποταμιού» και να μας φάει ο δάκος της «Ελιάς».
Τώρα αν θα προλάβω να αποφασίσω μέχρι τις εκλογές του Μάη χλωμό το βλέπω. Αλλά δε βιάζομαι, βλέπω πολύ μακριά εγώ από το υπόγειο που μένω, και ξέρω ότι θα πήξουμε από εκλογές τον καιρό που έρχεται. Και το υπόγειο δεν έχει μόνο την αρνητική έννοια του Ντοστογιέφσκι. Άλλωστε πόσοι δεν έμεναν σε υπόγειες γκαρσονιέρες στην Κυψέλη το 1980 και δέκα χρόνια αργότερα ήταν υπουργοί με βίλα στην Εκάλη; Μμ…