Ποτέ δεν τα έβαλε με τον εαυτό του και την τύχη του. Ποτέ δεν είπε ” ήταν γραφτό μου να πάω από αυτό”. Απλά ευχαρίστησε τους γιατρούς για την ειλικρίνεια τους. Ούτε σκέψη να μείνει στο νοσοκομείο για περαιτέρω αγωγή. Επέστρεψε στο σπίτι και κλειδαμπαρώθηκε.Μόνο μία φορά άνοιξε το σφραγισμένο παράθυρο νοιώθοντας τη μυρωδιά κάποιου γιασεμιού που άρχισε να ανθοβολεί από το απέναντι μπαλκόνι.
Τώρα ζει συντροφιά με δυο γάτες κι ένα ευαγγέλιο.Κάνει τις δικές του προσευχές που μόνο αυτός ξέρει καλά. Το τηλέφωνο χτυπά καμιά φορά μόνο κατά λάθος και ταράζει την ηρεμία του.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι. Κάποια νύχτα είπε να ξεμυτίσει και φορώντας μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι για κουκούλα άρχισε να τριγυρνά τους δρόμους με τις ώρες. Έτσι, αόριστα. Επέλεγε συχνά να στέκεται στις σκιές έξω από τα φωτισμένα σπίτια. Όλη νύχτα βάδιζε άσκοπα. Καθόλου δεν τον ένοιαζε αν η ψύχρα του περόνιαζε τα κόκαλα.
Ήξερε καλά ότι στις τσέπες του πανωφοριού του μπαινόβγαινε ο θάνατος γι αυτό χέρια δεν έβαλε ποτέ σε αυτές. Τα άφηνε ελεύθερα να διώχνουν φαντάσματα, να φοβίζουν νυχτερίδες, να ψυχανεμίζεται στα σκοτάδια. Έχει γούστο να με περάσουν και για τρομοκράτη, ψέλλισε. Επιστροφή στο σπίτι ξημερώματα και ξανά ξαπλωτός στο κρεββάτι που τον περίμενε. Πόσα λόγια, πόσοι μορφασμοί, πόσες χειρονομίες, πόσα βλέμματα ανασταίνονται άραγε μέσα σε ένα μήνα;
Το πρόσωπο του φωτίστηκε. Ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στις άκρες των χειλιών του. Η μνήμη του έψαχνε την απάντηση. Ήξερε πολύ καλά ότι κάποιες ημιτελείς ζωές που τον περίμεναν έπρεπε να τις ζήσει.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author