Ποιος τώρα θα μας δαγκώνει τρυφερά στους εφιάλτες μας;
Ποιον θα λατρεύουμε να μισούμε και να φοβόμαστε;
Ποιους από εμάς θα λυτρώνει το χάραμα με το πρώτο φως του;
Πώς κατισχύει ο φόβος του θανάτου επί των φαντασιώσεων του φόβου;
Πώς κατισχύει ο φόβος της ζωής επί των φαντασιώσεων της νίκης;
Πώς το θράσος και η ύβρη της παντοδυναμίας κουρελιάζονται από τη νομοτέλεια της άτης και της νέμεσης;
Ξέφυγα όμως…
Καλό ταξίδι, Κρίστοφερ. Αρκετά μας τρόμαξες.
Και ήταν αυτό μια νίκη δική μας περισσότερο.
Το θέλαμε. Το αποζητούσαμε. Το πληρώναμε.
Να μας τρομάζεις εννοώ.
Και μετά…
Τόσο ήμερος ο κόσμος έξω από το σινεμά!
Ο τόσο πιο άγριος απ’ τον δικό σου.
