Ο άλλοτε καλός μας Γιούνκερ έφθασε να παριστάνει τον θυμωμένο με τον Αλέξη.
Αυτός ο αγαθός και καλός μας άνθρωπος που επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι την Ελλάδα, έχει αρχίσει και μπουμπουνίζει.
Η Μέρκελ σταθερά στη θέση της, άντε και ολίγη συμπάθεια προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ο Ντάισελμπλουμ,ναι αυτός με το πλαστό πτυχίο-ενοχλείται λέει δημοσίως. Πάγια θέση του στις διαπραγματεύσεις η εμμονή του για ένα εκμοντερνισμένο ασφαλιστικό σύστημα και όποιον πάρει ο χάρος.
Προτάσεις πάνε κι έρχονται. Στον σκουπιδοτενεκέ οι πρώτες,την ίδια κατάληξη οι δεύτερες οι τρίτες, εις την νιοστή ό,τι και να σταλεί.Τα πόδια του αλόγου πάνωρθα και χλιμιντρίζων άγρια το άτι.
Και τί θα γίνει;…Καλύτερα προτιμώ να ομιλήσουμε περί χορών, αυτούς τους ξέρω.
Πάμε λοιπόν: την μια φορά ζεϊμπέκικος, όταν βαραίνουν τα πράγματα, την άλλη τσιφτετέλι και καρσιλαμάς όταν οι συζητήσεις τρελαίνονται (από ”χαρά”) και χάνεται ο έλεγχος μέσα στον πανζουρλισμό των ανεξέλεγκτων και παράφρονων απαιτήσεων, όπου πηδάμε στα τραπέζια και απομένει μόνο ο Καλαματιανός.
Ναί, αυτός με το μεταξωτό μαντήλι από τα χέρια μοναχών καλογρεών φτιαγμένο.
Λέτε ο χορός του Ζαλόγγου να υπαχθεί σε δεύτερο πλάνο-και λόγω καταγωγής του Αλέξη-να χορεύουμε πεδινό μεν αλλά μακρόσυρτο θάνατο;
Ο χρόνος πάντως που απομένει μετριέται σε ώρες. Μακάρι αυτό το σημείωμα να μη έχει λόγο ύπαρξης ούτε αύριο κιόλας.
Διότι καλά κάνουν να χορεύουν πάνω στα ερείπια της οικονομίας, της κοινωνίας και της ελπίδας οι χορευτές των δανειστών, αλλά να μας ζητούν να τους κρατάμε και το μαντήλι, πάει πολύ αδέρφια.
Υγ: Μαζί με το κούνημα του μαντηλιού, μήπως έτσι βάλουμε και το ταψί στο χορό τους…