Πέρα από τα αστικά αυτονόητα (ελευθερία της τέχνης) και πέρα από τα ψυχολογικά υποκρυπτόμενα (η καλλιτεχνική εκτόνωση του ανθρωπότυπου της μεταπολίτευσης που μόνο δι’ αντιπροσώπου τολμά να σκοτώνει κρύβοντας τη μνησικακία του με λιμπεραλιστικές φιοριτούρες) δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να συζητήσουμε πώς, πότε και γιατί έπαψε το Εθνικό Θέατρο να επιτελεί την εκ του νόμου οριζόμενη αποστολή του που ορίζεται ως “η προαγωγή της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και η διαφύλαξη της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας”;
Μια τέτοια συζήτηση πολλά, νομίζω, θα συνεισέφερε στην κατανόηση της γενικότερης εθνικής μας ευτέλειας, έστω κι αν πολλούς θα ενοχλούσε η προσκόμιση στη συζήτηση αυτή απόψεων όπως ο αφορισμός ενός σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου, του πρώτου και αξεπέραστου Σκηνοθέτη του Εθνικού Φώτου Πολίτη. Αντιγράφω από την «Πρωΐα» της 20ης Μαϊου 1931: «Όταν κοπάζει ο ατομιστικός πολιτισμός ύστερα από την πρώτη ορμή του, καταντά αθλιότης και κακός ξεπεσμός. Λυτρώνει όχι τα ισχυρά άτομα, αλλά τις μετριότητες, τον όχλο. Και γεννά σιγά- σιγά την ηθική κατάπτωση, την εξαχρείωση, την αποτελμάτωση της ζωής. Γεννά τους γραικύλους και τους παλιάτσους».
* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr