Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος (1961-2024) είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας
Στα δύο άρθρα του εκλεκτού Αρη Μαραγκόπουλου (“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, κυρίες μου;” και “Βασίλης Βασιλικός: ο συστημικός των ΜΜΕ”) αναγνώρισα το ίδιο «γιατί», που βασανίζει κάθε νοήμονα πολίτη σ’ αυτόν τον τόπο…
Γιατί δεν αντιδρούν οι πνευματικοί άνθρωποι, ο πνευματικός κόσμος, σε αυτήν την κατάντια που τείνει να πάρει διάσταση συμφοράς, με τις πολιτικές, οικονομικές και κάθε λογής ασχήμιες, που γίνονται σε βάρος των κυτταρικών μας αναγνωσμάτων…
Της εθνικής μας συνείδησης, της ιστορικής μας μνήμης, της ατομικής μας αξιοπρέπειας, της στοιχειώδους επιβιοτικής μας οικονομίας, καθιστώντας μας καθημερινά ασθενέστερους συνολικά, εκδηλώνοντας οίδημα κατά σάρκα, τουτέστιν βαρυτάτης προγνώσεως.
Έχω την αίσθηση, ότι η απάντηση είναι προφανής, καθώς αναδύθηκε από το πρώτο από τα δύο χθεσινά άρθρα του, αυτό που αφορούσε στον Βασίλη Βασιλικό.
Γιατί πολύ απλά όλοι τους είναι συστημικοί!
Γιατί πολύ απλά, έχουν βολευτεί στις εκδοτικές τους θεσούλες, στις Ακαδημίες, στις διάφορες Επιτροπές και παρα-επιτροπές, έχοντας αναγάγει σε επιστήμη το μότο: «Καλόν έστι το γλείφειν κώλον», κατά τον Σκιαδόπουλο – αν δεν απατώμαι-, αποτάσσοντας μετά βδελυγμίας κάθε τι που θα μπορούσε να διακυβεύσει τα με πολύ σάλιο κεκτημένα τους.
Αξίζουν έπαινοι και συγχαρητήρια στον Αρη Μαραγκόπουλο, που είχε το σθένος, τη ντομπροσύνη και την παλληκαριά να ξεμπροστιάσει «απυρόβλητα» ονόματα, που παρόλη την αξιοσύνη τους, πυροβολούν με τη στάση της Αστασίας τους, τη ζωή όλων μας.
Ποια και ποιος, ποιος και ποια, θα τολμούσε να τα βάλει με το κατεστημένο-όπως λέγαμε παλιά τη φθορά και τη σήψη- αφού οι ίδιοι έχουν αυτοκληθεί στοργικοί φύλακές του, για να μη χάσουν τα όποια οφέλη (κυρίως ναρκισσιστικά και κενόδοξα αλλά και όχι μόνον), τα οποία κατέκτησαν με ανάλογες στρατηγικές κινήσεις…
Ποιος και ποια θα τολμήσει να ορθώσει πολιτικό –με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου-λόγο και να χάσει τα προνόμια που του εξασφαλίζει η στάση του “μη σπάζειν αυγά”, ρίχνοντας σε αναταράξεις το σκάφος του ονόματος που με πολύ κόπο έχτισαν , προσκυνώντας μια ζωή το «σύστημα», το οποίο σε ανταπόδοση τους πρόσφερε απλόχερα « πελατεία»;
Και το χειρότερο απ’ όλα, ενδεδυμένοι την τήβεννο της Αριστεράς…
Αυτό το ξέφραγο αμπέλι, που στεγάζει τον κάθε γραφικό, που για να διαφοροποιηθεί από μια –και καλά-συντηρητική αντίληψη, την οποία όμως έργω υπηρετεί από καταβολής εαυτού, αδίστακτα και απροκάλυπτα βαφτίζει όσπριο το κρέας και διάκειται πως νηστεύει!…
Αίσχος και καταισχύνη, είναι δύο ήπιες λέξεις, που θα μπορούσαν να περιγράψουν τα συναισθήματα που προκαλούν σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, τα πνευματικά αναστήματα που αποδεικνύονται νάνοι.
Πολλοί από αυτούς, τους κάπως σοβαρούς, έχουν πλέον το άλλοθι του γήρατος ή έστω του προκεχωρημένου της ηλικίας. Τρίχες!
Η ψυχή δε γερνάει ποτέ! Και η φωνή του έναρθρου λόγου, οφείλει να αναδεικνύει, να καυτηριάζει, να στιγματίζει, να εγκαλεί κάθε κίνηση που τείνει να αμφισβητήσει κυριαρχικές μας αξίες και δικαιώματα και να υποτιμήσει τη νοημοσύνη μας.
Αντίδραση, Αντίσταση και Πάλη!
Όπως έκανε ο Γεώργιος Βλάχος, με την ανοιχτή επιστολή του στον Αδόλφο Χίτλερ, δημοσιευμένη στην Καθημερινή στις 8 Μαρτίου 1941, εμπνέοντας στρατιώτες και πολίτες και που αναδημοσιευμένη σε μετάφραση στον ξένο τύπο, αποσπά το θαυμασμό για τη γενναία φωνή, ενός γενναίου λαού.
Όπως έκαναν οι δεκαέξι διανοούμενοι, με την έκκληση που απηύθυναν στους αδελφούς τους όλου του κόσμου, κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ζητώντας εισφορά ψυχών και ηθική συμπαράσταση στον Άνισο Αγώνα ενός μικρού αριθμητικά λαού, εναντίον των δυνάμεων του Άξονα: Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Στρατής Μυριβήλης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Ιωάννης Γρυπάρης, Νικόλαος Βέης, Κωνσταντίνος Παρθένης, Δημήτρης Μητρόπουλος, Κωνσταντίνος Δημητριάδης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Γεώργιος Δροσίνης, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αριστοτέλης Καμπάνης, Κώστας Ουράνης.
Όπως έκαναν ο Άγγελος Σικελιανός και ο Σωτήρης Σκίπης, στις 28 Φλεβάρη του 1943, στην κηδεία του Παλαμά, καταμεσής της Κατοχής, απαγγέλοντας τα ποιήματά τους γραμμένα τα χαράματα της ίδιας μέρας, δίνοντας με τη δυνατή και συγκλονιστική όσο ποτέ φωνή τους, το πνεύμα της Ομόθυμης παρουσίας του Λαού.
Όπως έκανε ο Γιώργος Σεφέρης με τη δήλωσή του κατά της Δικτατορίας, σε μια δημόσια καταγγελία στο BBC, στις 28 του Μάρτη του 1969, δίνοντας δύναμη κι ελπίδα στο αντι-δικτατορικό κίνημα.
Κανένας τους ήταν ούτε αριστερός ούτε δεξιός, πολύ περισσότερο ούτε δήθεν.
Όλοι τους, ήταν απλώς πατριώτες, σεμνοί και ταπεινοί. Μα πιο πολύ, αληθινοί με τον εαυτό τους.
Αυτά τα ολίγα, αξιότιμες κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που κρατιέστε απεγνωσμένα ως καρεκλοκένταυροι, από ένα βήμα που σας δίδετε και αντί για καταγγελίες, μέσα από το έργο σας, περιορίζεστε σε αυνανιστικές λεξιλαγνείες προς δρέψιν χειροκροτημάτων, προβάλλοντας αισχρά και πρόστυχα τις αριστερές σας καταβολές.
Χωρίς… «ούτ ένα τριφύλλι αίμα για τις νεανικές σας φωτογραφίες που σας φτύνουν!»
Ουαί υμίν, συστημικοί λαπάδες,ποιητο-ποιήτριες, συγγραφείς, φιλόσοφοι ομφαλοσκόποι, κομματικοί εφαψίες περιφερόμενοι.
Διαβάστε καλά τα παραπάνω ονόματα και παραδειγματιστείτε από την αρματωσιά της ψυχής τους.
Να χαίρεστε και τις ιδεολογίες σας και τους ναρκισσισμούς σας και την πελατεία σας και τις διακρίσεις σας και τους θώκους σας και τις δάφνες σας.
Μπορείτε να είστε ό,τι είστε.
Μπορείτε να έχετε ό,τι έχετε.
Ελληνες ΔΕΝ είστε.
Και τσαγανό ΔΕΝ έχετε.
Μήπως τελικά « πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα, για τα σκύβαλα;»…
Άρη, σ ευχαριστώ για την πρόκληση.