Pane di capo σε Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας και Ασγούρου
και Pane di capo delivery: 224100-3600. Πάντα κοντά σου!
Σχέσεις κυριαρχικές. Δίκοπο μαχαίρι. Εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση;
Σχέση πρώτη: Ο Μάνος και η Ηρώ. «Λόγω τιμής». Κούρκουλος και Βολιώτη. Ο Μάνος αποφάσιζε για όλα. Πού, πότε, αν, μόνο έτσι κι όχι αλλιώς, χωρίς καμία εξήγηση. Η Ηρώ ακολουθούσε. Αν διαφωνούσε, την παρατούσε κι έφευγε. Χωρίς εξηγήσεις. Και περίμενε πότε θα ξαναεμφανιστεί. «Με παίζει, ξέρει ότι τον θέλω και με παίζει», ομολογούσε. Αρχηγός της σχέσης ήταν ο Μάνος. Και παρέμεινε. Μέχρι το τέλος. Η Ηρώ συμβιβάστηκε, υποτάχτηκε, αφέθηκε, ο Μάνος έγινε η ομπρέλα και η εξάρτησή της. Τρυφερή και ζόρικη σχέση.
Σχέση δεύτερη: Γκάτσμπυ και Ντέϊζι . «Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ» του Φίτζεραλντ. Οραματιστής και ερωτευμένος εκείνος (όχι σχιζοφρενής, καρδιά μου) και φτηνή, ξιπασμένη εκείνη. Ο Γκάτσμπυ γενναιόδωρος, δοτικός, αποφασιστικός, προστατευτικός, άρχοντας και ιππότης. Η Ντέϊζι το είδος της γυναίκας που χρησιμοποιεί άπαντας. Τσαλαπατά πράγματα και πλάσματα, απαιτεί, απολαμβάνει να παίρνει, ναρκισσεύεται, προσπερνά συναισθήματα και ανθρώπους για να μην διαταράξει την ηλίθια μακαριότητά της, αδιαφορώντας για την ζημιά που προκαλεί. Αρχηγός εδώ η ανόητη, θλιβερή Ντέϊζι εγκιβωτισμένη στην ανόητη, μικρόνοη, απελπιστική, ρηχή ασφάλειά της. Της το επιτρέπει ο Γκάτσμπυ. Τελικά, τον προδίδει. Ανάξια του έρωτά του, δεν κατάλαβε τίποτα απ’όσα της πρόσφερε. Άνιση και άδικη σχέση. (Αν μιλούσε ο ίδιος, θα έλεγε χαλάλι της).
Σχέση τρίτη: ο Παύλος και η σύζυγός του, που αποφασίζει για όλα. Εκείνος διακεκριμένος στον εργασιακό του χώρο, στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί να φτάσει, λεβέντης και αρχοντικός, χαμογελαστός και καλοσυνάτος λέει περήφανα: «Ό,τι είμαι το χρωστώ στη γυναίκα μου. Εκείνη αποφάσιζε για όλα, για τα παιδιά, το σπίτι, ακόμα μου πρότεινε και την πιο αποτελεσματική εξέλιξη στην καριέρα μου». Η σύζυγος, ήρεμη δύναμη, ακολουθούσε και τον ακολουθούσε με στρατηγική για την καθολική ανάπτυξη της οικογένειας. Αρχηγός εκείνη, χωρίς να αφαιρεί αυτό που ήθελε εκείνος: να εξελίσσεται ο ίδιος και να έχει το κεφάλι του ήσυχο, πως όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν ρολόι. Ποιος ρόλος είναι ευκολότερος ή δυσκολότερος είναι μεγάλη συζήτηση.
Σχέση τέταρτη: δυο επιτυχημένοι επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά άνθρωποι. Και οι δυο είναι περήφανοι για τον εαυτό τους και τον σύντροφό τους, είναι μοιρασμένοι οι ρόλοι τους, ο καθένας είναι αρχηγός εκεί που τα καταφέρνει καλά. Το αρχηγιλίκι είναι δίπολη υπόθεση. Και αλλάζει πρόσωπο κάθε φορά που εξυπηρετεί την εξέλιξη και των δυο. Σχέση εμπιστοσύνης, αμοιβαιότητας, αλληλοσεβασμού.
Σχέση πέμπτη: ο Θωμάς και η Ζέττα. Εκείνος δεν έχει ελπίδες να πάρει καμία απόφαση καθώς η Ζέττα αποφασίζει σωστά, γρήγορα, με πρόγραμμα. Το κάνει αναγκαστικά, γιατί αν δεν το κάνει εκείνη εγκαίρως, θα πρέπει να διορθώσει τα λάθη του Θωμά που κινείται αμφίβολα – βιαστικά, επιπόλαια, εγωιστικά, θυμωμένα, χωρίς αυτοπεποίθηση, ουσιαστικά χωρίς ευθύνη. Καταναγκαστική αρχηγία. Για να προλάβει τα ανεπανόρθωτα. Στην πραγματικότητα υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης.
Στις παραπάνω σχέσεις το ζητούμενο, η αμοιβαιότητα, δεν υπάρχει, εκτός της τρίτης και τέταρτης περίπτωσης. Οι άλλες ουσιαστικά κινούνται μεταξύ γκρεμού, αέρα και στεριάς. Αν οι σχέσεις είναι εξουσιαστικές, πόση αγάπη μπορούν να χωρέσουν; Πόσο μπορεί το δίκιο του δυνατού να αφουγκραστεί το υγιές συναίσθημα ή – για να το πω σαφέστερα- το ακριβό της ψυχής εκείνου που ξέρει να προσφέρει, να αφήνεται, να ερωτεύεται; Με όλες τις ανασφάλειες, τις αστοχίες, τις τακτικές, τις επιπολαιότητες . Από την άλλη, όταν είναι αποδεκτή η αρχηγία του ενός στη σχέση, χωρίς να καταλύεται ο αλληλοσεβασμός, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα. Τα προβλήματα προκύπτουν, όταν το δίκαιο του ισχυρότερου τσαλαπατά τα συναισθήματα, την προσωπικότητα, τον αυτοσεβασμό του άλλου. Όταν τον ισοπεδώνει, τον κάνει να νοιώθει άβολα και έξω από τα νερά του.
Όλα, κρυφά ή φανερά, έχουν ένα «θέλω» που καθορίζει τη συμπεριφορά μας. Αξία έχει να ξέρουμε τι θέλουμε κάθε φορά. Και για ποιο λόγο νερώνουμε το κρασί μας, κάνουμε υποχωρήσεις ή υπερβάσεις από τα συνηθισμένα. Αιτία ή και αφορμή είναι ο έρωτας. Ή Έρωτας. Μόνο αυτός. Ο στόχος για τον άλλο. Που σε κάνει να αναγνωρίζεις την ανωτερότητα, την ιδιαιτερότητα, την ανάγκη, την αξία. Και το αντιλαμβάνεσαι για ν’αγαπήσεις. Γιατί… αλλοίμονο σ’αυτούς που δεν αγάπησαν. Δεν έκλαψαν, δεν μάτωσαν.
Λέω τώρα… και ποιος μπορεί να ξέρει, πού είναι το σωστό και το λάθος! Ίσως την αλήθεια να έχει πει ένας σπουδαίος έλληνας λογοτέχνης με μια φράση του στην εισαγωγή ενός βιβλίου του: «… και ό, τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής».