Η τρόικα μαθαίνουμε ότι είναι ανένδοτη στο Παρίσι. Ειδικά ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ συνεχώς θέτει ζητήματα.
Εκτάκτως αύριο θα συναντηθούν Σαμαράς και Βενιζέλος προφανώς για να εξετάσουν πιθανές οδούς διαφυγής από το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Στα ΜΜΕ αφήνεται να εννοηθεί ότι η τρόικα θέλει παραμονή αυτής της κυβέρνησης ,άρα πολιτική σταθερότητα. Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα; Μήπως οι δανειστές βλέπουν αλλαγή σκηνικού και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο ; Μήπως βλέπουν αστάθεια τώρα και επιδιώκουν εσκεμμένα τις εκλογές ώστε να προκύψει πολιτική σταθερότητα από μια νέα κυβέρνηση (πιθανώς ευρύτερης συνεργασίας ή κοινωνικής πλειοψηφίας, λόγω Συριζα) ώστε να διαπραγματευτούν πλέον με αυτήν;
Οι αγορές πχ. γνωρίζουν πλέον ότι οι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν απεικονίζονται στο υφιστάμενο κοινοβουλευτικό σώμα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η συνάντηση των Σταθάκη, Μηλιού από fund managers στο City του Λονδίνου. Οι διαχειριστές κεφαλαίων που βλέπουν Ελλάδα, ξέρουν πλέον ότι το κόμμα του Συριζα έχει πρωτοκαθεδρία. Και φυσικά θέλουν να ενημερωθούν σχετικά με τις προθέσεις του για το ζήτημα του χρέους, κυρίως. Διότι για τις αγορές είναι μάλλον αυτονόητο ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο!Ουσιαστικά δηλαδή συμφωνούν με τον Συριζα.
Γνωρίζουν ότι χωρίς γενναίο διακανονισμό (μακροχρόνια επιμήκυνση) ή μια μερική διαγραφή τουλάχιστον, το δημόσιο χρέος θα βαραίνει μόνιμα την ελληνική οικονομία. Ξέρουν ότι χωρίς ένα moratorium στις αποπληρωμές των τόκων, δεν μπορεί να “περισσέψει” χρήμα για δημόσιες δαπάνες, άρα για αύξηση απασχόλησης και ΑΕΠ. Ξέρουν ότι αν μονίμως κυνηγάμε πρωτογενή πλεονάσματα και αυτά γεννιούνται από αφαίμαξη του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, θα μειώνεται συνεχώς η αγοραστική δύναμη, θα πέφτει η ζήτηση και θα συρρικνώνεται το ΑΕΠ .
Ξέρουν οτι η υψηλή φορολογία, η έλλειψη αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών (μειωμένη ζήτηση) και οι κλειστές στρόφιγγες απο τις τράπεζες, απωθούν τα ιδιωτικά επενδυτικά σχέδια και τα κάνουν μή βιώσιμα. Εμείς στην Ελλάδα, θέλουμε να βλέπουμε οτι πάντα θα μας … απαξιώνουν για να τα πάρουν όλα φθηνά! Δεν συμφέρει στις αγορές μια ευρωπαική οικονομία να βουλιάζει συνεχώς στην ύφεση και να μην ανακάμπτει η αγοραστική δύναμη των πολιτών της.
Όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να μην τα γνωρίζει η τρόικα! Τα ξέρουν καλά και στο Βερολίνο και στο επιτελείο της Λαγκάρντ στο ΔΝΤ. Η απορία είναι εύλογη: γιατί επιμένουν στην ίδια συνταγή; Γιατί δεν αλλάζουν την αντιπαραγωγική πολιτική λιτότητας; Η απάντηση μοιάζει για κάποιους απλή: φοβούνται οτι η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στα ελλείμματα και στις σπατάλες. Και όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Μέρκελ και Σόιμπλε βλέπουν πώς ανεβαίνει το κίνημα των Podemos στην Ισπανία, η ακροδεξιά της Λεπέν στην Γαλλία.Βλέπουν ότι ο Ρέντσι στην Ιταλία δεν επιβάλλει τόσο εύκολα αντιλαικά μέτρα λιτότητας. Και φυσικά βλέπουν ότι δεν την …γλυτώνουν από τον Συριζα στην Ελλάδα.Και όταν δεν μπορείς να αποφύγεις την πραγματικότητα, τότε συμβιβάζεσαι με αυτήν.
Πιθανολογώ λοιπόν οτι μέρος αυτού του συμβιβασμού με την πραγματικότητα, αποτελεί και η εσκεμμένη αδιαλλαξία στις συνομιλίες τρόικας-κυβέρνησης στο Παρίσι. Ζητάνε ακραία μέτρα, παράλογα και αντιλαϊκά, προφανώς για να παίξουν με τα όρια πολιτικής επιβίωσης του υφιστάμενου κυβερνητικού σχήματος. Δεν τους κοστίζει τίποτα να το παίζουν σκληροί με αυτή την κυβέρνηση ώστε έτσι να προετοιμαστεί για πιο ορθολογικά αιτήματα η …επόμενη κυβέρνηση! Άλλωστε ξέρουν ότι ζυγώνει η εκλογή Προέδρου και φυσικά γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο να βρεθούν οι 180.
Πολλές φορές, το παιχνίδι δεν είναι όπως φαίνεται. Οι δανειστές δεν έχουν όφελος να τα σπάσουν με μια αυτοδύναμη πχ. κυβέρνηση Τσίπρα. Φυσικά δεν θα κάνουν “πολύ πίσω” στις διαπραγματεύσεις. Πότε όμως; Τότε! Όταν αναγκαστικά καθίσουν στο τραπέζι με τους αριστερούς υπουργούς του Συριζα! Και προκειμένου να τους μειώσουν τον πήχυ των προσδοκιών, σήμερα μπορούν να επιδεικνύουν ανυποχώρητη ισχύ και αδιαλλαξία στους σημερινούς υπουργούς αφού ξέρουν ότι αυτοί δεν έχουν άλλα περιθώρια να “περάσουν” νέα μέτρα. Θυμηθείτε πόσο πίεσαν τον Μπερλουσκόνι και πόσο τα “βρίσκουν” με τον Ρέντσι σήμερα. Καθόλου παράξενο δεν θα μου φανεί να κάνουν το ίδιο με τον Ραχόι στην Ισπανία (να τον πιέσουν μήπως και “φοβίσουν” τους Podemos). Φέρνοντας το αναπόφευκτο πιο κοντά, μειώνουν τον πολιτικό χρόνο δραστικά για τον Συριζα ώστε να εκλογικεύσει τις απαιτήσεις του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αύριο. Κάποια πράγματα, επαναλαμβάνω, δεν είναι όπως φαίνονται πάντα…
