Ας ξεκινήσω από τα αυτονόητα. Η Οικονομική επιστήμη ανήκει στις Κοινωνικές επιστήμες που έχουν δηλαδή στο κέντρο την κοινωνία και το άτομο. Ως τέτοια χωρίζεται μεταξύ άλλων στην Μακροοικονομική (τα του κράτος και της ευρωζώνης π.χ) και στην Μικροοικονομική (άτομα, νοικοκυριά, επιχειρήσεις )
Εδώ και 6 χρόνια η ελληνική κοινωνία υφίσταται τις συνέπειες της δημοσιονομικής πολιτικής (τα οικονομικά του Δημοσίου δηλαδή). Νομισματική πολιτική δεν μπορούμε να ασκήσουμε καθ ότι δεν έχουμε πλέον προνόμιο έκδοσης χρήματος (κοινώς να τυπώσουμε λεφτά και να αυξήσουμε την ρευστότητα).
Είναι εμφανέστατο σε όλους τους Έλληνες ότι η φορολογική πολιτική είναι τροχοπέδη της ανάπτυξης. Όπως είναι και εμφανές το γεγονός της εσωτερικής υποτίμησης (μείωση μισθών- συντάξεων, πτώση αξίας περιουσίων, κ.α). Γιατί όμως αναφέρομαι σε όλα αυτά; Μήπως η θεωρία εφαρμόστηκε λάθος ή μήπως αγνοήθηκε και υπέκυψε η χώρα στην σαρωτική πολιτική της λιτότητας ;
Ευρωπαίοι και ΔΝΤ ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς. Οι προβλέψεις τους πέφτουν έξω λόγω λαθών (πολλαπλασιαστές) και ουδείς δεν λογοδοτεί για την ζημία στην οικονομία και στην κοινωνία. Μέχρι πότε άραγε θα συμβαίνει αυτό; Μέχρι πότε οι ελληνικές κυβερνήσεις θα προσπαθούν να ματώνουν την κοινωνία για να γράφουν πλεονάσματα ώστε να ”συζητήσουμε” για ελάφρυνση ή επιμήκυνση του χρέους;
Το πρόβλημα της χώρας δεν ξεκινάει από μια αιτία. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Θεωρητικοί των αριθμών και εραστές των διαγραμμάτων, οι τεχνοκράτες των θεσμών έχουν στήσει τείχος ψηλό για να μην μπορέσει να ανασάνει η ελληνική κοινωνία. Στόχος; Πείραμα; Απλή κατάληξη νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών ( μείωση μισθών, συντάξεων, πλήρης απελευθέρωση αγορών, κ.α); Φορολογικός σταλινισμός μιας άπειρης αριστερής κυβέρνησης; Διαλέγει και παίρνει κανείς όποια ερμηνεία θέλει ή αλλιώς υιοθετεί την ορθολογική σύνθεση των παραπάνω.
Η Ελλάδα γεννάει πλέον μεγάλα, τεράστια πλεόνασματα βλακείας και παράλληλα αυξάνει τα ελλείμματα του ορθολογισμού. Οι πάντες προσεγγίζουν τα πάντα με κρυφούς φόβους και αγωνία. Ποτέ δεν έβλεπες στο δρόμο να βαδίζουν τόσοι πολλοί για να ασκηθεί το σώμα τους λόγω του μεγάλου καθημερινού άγχους στα σπίτια μας. Χρειάζεται να σκοτώσουμε το αυτονόητο υιοθετώντας σοκαριστικές πολιτικές ανάκαμψης όπως πχ. μερικές που επιλέγω εγώ από τις ”ακραίες” θέσεις του πρώην υπουργού της ΝΔ Π. Δούκα (ΣΗΜ: με τις περισσότερες που ανακοίνωσε διαφωνώ απλά και μόνο γιατί δεν αναφέρονται στις αναγκαστικές ντιρεκτίβες των δανειστών ).
– Να δίνεται η δυνατότητα στις υπερχρεωμένες αυτές επιχειρήσεις, να μεταφέρουν τις ουσιαστικές τους δραστηριότητες και τα στοιχεία του ενεργητικού τους σε μιά νέα θυγατρική 100% ιδιοκτησίας της (προβληματικής) μητρικής. Έτσι οι επενδυτές που θα ήθελαν να επενδύσουν στην καθαρή οικονομικά θυγατρική, δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης της μητρικής. Ούτε η μητρική θα έχανε κάτι αφού θα είχε το 100% των μετοχών της θυγατρικής. Ούτε οι τράπεζες θα έχαναν αφού η αναπτυξη της νέας θυγατρικής και οι επενδύσεις σε αυτές θα αύξανε τη συνολική αξία της μητρικής στην οποία έχουν δανείσει. Θα μπορούσε να υπάρχει και ρήτρα ότι απαιτείται έγκριση των τραπεζών για το όποιος θα επένδυε στη Θυγατρική
-Κατάργηση του πιστοποιητικού φορολογικής ενημερότητας (με εξαίρεση τους πολιτικούς και τις οικογένειές τους) που είναι παγκόσμια ελληνική ευρεσιτεχνία και καταταλαιπωρεί τους συμπολίτες μας. Οι φορολογικές διαφορές των πολιτών με το Δημόσιο δεν μπορεί να είναι φρένο στις προσπάθειές τους να δράσουν οικονομικά.
-Για την τόνωση της ρευστότητας και των επενδύσεων, κατάργηση του πόθεν έσχες (με εξαίρεση τους πολιτικούς!)
-Ελεύθερο επαναπατρισμό κεφαλαίων από το εξωτερικό (με εξαίρεση τους πολιτικούς!), με 6% εισφορά υπέρ του Δημοσίου με κατάργηση κάθε άλλης καταδίωξης των καταθετών, εκτός αν υπάρχουν βάσιμες υποψίες γιά εμπλοκή τους σε εμπόριο ναρκωτικών, απαγωγές, τρομοκρατικές δραστηριότητες κλπ.
Καιρός είναι να υιοθετήσουμε και εμείς ένα σοκ και δέος ανάκαμψης,τόσο δυνατό όσο εκείνο που μας επέβαλλαν οι δανειστές για λιτότητα και υποτίμηση της αξιοπρέπειας μας
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr