Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης και της σύγχυσης.
Μια γενικευμένη δυσπιστία σκιάζει την πορεία της γηραιάς ηπείρου…
Υπάρχει ελπίδα; Πού είναι το όραμα;
Και την Κυριακή μας καλούν στην κάλπη…ν’ αποφασίσουμε και να δηλώσουμε την επιθυμία μας για μια ζωή νέα, γερή, ανεξάρτητη, ελεύθερη από δεσμεύσεις…
Και κει μ’ αυτές τις σκέψεις των εκλογών έρχεται στο νου το μότο της γαλλικής επανάστασης:
“Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα”…ιδέες, που πάντα έδιναν στην τέχνη, πνοή!
Ο Κισλόφσκι σκηνοθέτησε μια τριλογία, η πρώτη ταινία της οποίας, “ΜΠΛΕ”, δίνει την έμπνευση της σημερινής μουσικής μου πρότασης.
Η ταινία κλείνει με το “Τραγούδι της Ευρώπης” που ουσιαστικά αποτελεί έναν ύμνο στην αγάπη.
Ελεύθερη απόδοση της 1ης επιστολής προς Κορινθίους:
“Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει…”
Ατέρμονο το ταξίδι των φόβων που έχουν εγκατασταθεί και σαν τους δαίμονες δεν αφήνουν χαρά κι ευτυχία να ξεμυτίσει.
Μπλε! πόσο, αλήθεια ταυτίζεται αυτό το χρώμα με το αίσθημα της διάχυτης θλίψης.
Oι νότες του Preisner μπορεί να μελαγχολούν, μα συγχρόνως διεγείρουν, φορτίζουν, βάφουν. Πινέλα και χρώματα η ελπίδα, η αγαλλίαση, ο εξαγνισμός…
(και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, λόγω εκλογών… φυσικά και το μπλε ΔΕΝ υπονοεί, ΔΕΝ παραπέμπει, ΔΕΝ υποδεικνύει ).
Το μπλε, είναι το μουσικόχρωμα του καθενός από μας, που διεκδικεί και αναζητά την προσωπική και απόλυτη ελευθερία του.
