― Γιαγιά, βρέχει!
― Το είδα…
― Και πώς θα πάμε τώρα στην παιδική χαρά;
― Δεν θα πάμε.
― Αφού μου είχες πει ότι θα πάμε! Γιατί, τώρα…
― Γιατί βρέχει. Κι αυτό δεν το ξέραμε πριν…
― Γιατί βρέχει;
― Γιατί είχαν μαζέψει πολλά νερά τα σύννεφα και έπρεπε να τα αδειάσουν.
― Και τώρα βρήκανε; Που θέλαμε να πάμε στην παιδική χαρά;
― Θα σου πω τι θα κάνουμε! Ό,τι είχα κάνει κι εγώ μια φορά στο σχολείο. Ήταν να πάμε βόλτα στην εξοχή και έπιασε βροχή! Μας στείλανε στο σπίτι μας, αφού δεν ήταν να κάνουμε μάθημα εκείνη τη μέρα και δεν είχαμε διαβάσει. Κι εγώ πήγα στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου και κάναμε πικ-νικ στο σαλόνι! Αυτό θα κάνουμε κι εμείς…
― Πού πας;
― Να φέρω το τραπεζομάντιλο!
…
― Να! Θα στρώσουμε το τραπεζομάντιλο εδώ, στο σαλόνι, θα φέρουμε και τα φαγιά μας και τα φρούτα μας και το νεράκι μας και θα κάνουμε ότι είμαστε στην εξοχή και κάνουμε πικ-νικ!
― Ωραία! Θα λέμε κι ότι βγήκε και ο ήλιος και δε βρέχει!
― Μα που τη βλέπεις τη βροχή; Κοίτα! Ούτε σύννεφα ούτε βροχή! Να κι ο ήλιος!
― Το φως που άναψες;
― Ο ήλιος είναι! Φως το λέμε όταν δεν κάνουμε πικ-νικ στο σαλόνι.
― Έχει και πουλάκια! Να τους δώσω ψίχουλα, γιαγιά; Ή θα λερώσω το σαλόνι;
― Ποιο σαλόνι; Εδώ είναι εξοχή! Και μπορεί να έρθει και καμιά γατούλα, κανένα σκυλάκι… Να δώσουμε και σ’ αυτά να φάνε κάτι… Να, έρχονται!
― Αυτά είναι οι κούκλες, γιαγιά! Τα σκυλάκια του παππού και οι γάτες σου!
― Κούκλες; Δεν τις ακούς που νιαουρίζουν και γαβγίζουν;
― Ναι, ναι! Θα τους δώσω από το φαΐ μου! Θα λέμε πώς αυτό είναι φαΐ για γάτες και σκύλους! Κοίτα πώς το τρώνε! Φάτε γατάκια! Φάτε σκυλάκια!
― Είδες τι ωραία περνάμε στην εξοχή;
― Ωραία είναι! Θα ζωγραφίσω το πικ-νικ! Να εδώ είναι το δέντρο, κι εγώ κάθομαι πάνω στο τραπεζομάντιλο! Εκεί είναι το καλάθι με τα φαγιά μας! Πάνω είναι ο ουρανός και ο ήλιος και έχουν έρθει και δυο πουλάκια και μια πεταλούδα! Μ’ αρέσει το πικ-νικ στο σαλόνι, γιαγιά!
