Η μέρα φαινόταν από το πρώτο του ματιού της άνοιγμα πως θα’ ταν ξεχωριστή!
Εξόρμηση στην κοντινή Οξφόρδη. Πολλά και αγαπημένα τα μέρη κι οι γωνιές της.
Το περπάτημα πολύ στη λατρεμένη πανεπιστημιούπολη.
Μπαινοβγαίναμε σε βιβλιοθήκες, μουσεία, ιστορικά κτίρια με λογής εκθέσεις…
Είχε μεσημεριάσει και ο καιρός ήταν ακόμη καλός με τον ήλιο να καίει θυμίζοντας μεσογειακή χώρα …
Χρειαζόμασταν, απαραιτήτως, μια μπύρα.
Νοικιάσαμε ποδήλατα και κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι. Το γάργαρο νερό του Τάμεση έστελνε το γλυκό τραγούδι του στ’αυτιά μας, όσο πλησιάζαμε.
Έφτασα στην “Πέστροφα”.
Ένα παλιό χαγιάτι, που έχει μετατραπεί σε κλασική βρετανική παμπ με το όνομα “Τhe Trout Ιnn” και κρατά το μεσαιωνικό του χρώμα, το ονειρικό, και το παραμυθένιο…
Βρήκαμε ένα τραπέζι, ακριβώς δίπλα στην όχθη του ποταμού… Παραγγείλαμε το νοστιμότατο αγγλικό πιάτο fish’n chips και από ένα ποτήρι παγωμένη μπύρα!…
Μέχρι να έρθουν τα πιάτα, ανασήκωσα τα μπαντζάκια του τζην μου και έτρεξα να βρέξω τα πόδια μου…
Η φαντασία δροσίστηκε κι αυτή κι άρχισε τα παιχνιδίσματα…
Ξάπλωσα κάτω απ’τον γιγάντιο πλάτανο…έκλεισα τα μάτια…
Με πλημμυρίζουν όλα τα χρώματα…λαμπερά και καθάρια! Στο πράσινο της γης και το γκριζογάλανο τ’ουρανού κυριαρχεί το λευκό από τις μαργαρίτες που ορθώνουν το κεφαλάκι τους, να τις δεις και να συνομιλήσεις μαζί τους…
Και κει, να σου κι ένα κουνέλι να στέκεται στα δυο πισινά του πόδια ,όλο κόρδωμα και χάρη…
-Με γελούν τα μάτια μου;
Φοράει φράκο και καπέλο, κουνάει τα μουστάκια κι αρχίζει να τρέχει…
Από πίσω και γω…
Χάνεται σε μια λαγότρυπα…
-Λες να ακολουθήσω;
Βάζω το κεφάλι μου να εξερευνήσω…Σκοτάδια!…
Τολμώ…Κλείνω τα μάτια σφιχτά και μπαίνω…
Κατρακυλώ στο κενό και προσγειώνομαι στη …”χώρα των Θαυμάτων!”.
Τι όμορφες σκέψεις από την εποχή της αθωότητας έρχονται να χορέψουν στη πίστα του μυαλού μου!
Μάλλον φταίει το περιβάλλον, που τις δημιουργεί.
Εδώ , σ’αυτή την όχθη πριν χρόνια ο Κάρολ Λιούις προκειμένου να ευχαριστήσει την Άλις, μια μικρή του φίλη και τις αδερφές της ξεκινά την αφήγηση ενός παραμυθιού που έμελλε να γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα λογοτεχνικά έργα όλων των εποχών.
Μια μέρα σαν κι αυτή ,καλοκαιρινή και ηλιόλουστη ο παιδικός νους γεννά περιέργειες, απορίες, αγωνίες…που η φαντασία του Charles Dodgson, (αυτό ήταν το πραγματικό όνομα του Λιούις) καθηγητή μαθηματικών στην Οξφόρδη προσπαθεί να δώσει απαντήσεις.
Η Άλις ήταν η κόρη του Χένρυ Λίντελ, πρύτανη του πανεπιστημίου, που με την οικογένειά της έκανε στενή παρέα ο Λιούις. Έτσι μια μέρα του καλοκαιριού του 1862 ήρθαν στην παμπ “The trout” ,θαμώνας της οποίας ήταν ο Λιούις και στο σημείο αυτό, που κάθομαι εγώ τώρα και ρεμβάζω επινόησε τις περιπέτειες της Αλίκης, όνομα που εμπνεύστηκε από τη νεαρή του φίλη.
Κοιτάζω το τοπίο…Δεν είναι και τόσο δύσκολο να σκαρφιστείς παραμύθια, όταν το βλέπεις και γίνεσαι μέρος του,μόριο του αέρα του!
Παραμύθια, που δημιουργεί η λεπτή φαντασία και ο παιδικός αυθορμητισμός …
Το βλέμμα χάνεται στο λιβάδι με τις μαργαρίτες …λαγοί και σκίουροι τρέχουν ανέμελα…
Ονειροπολώντας, ταξιδεύεις σ’ έναν τόπο, όπου ο χρόνος είναι αόρατος.
Πρωταγωνιστές είναι γάτοι -ταχυδακτυλουργοί, μανιτάρια και μπισκότα με αλλόκοτες φωνές, κουνέλια άλλοτε νάνοι κι άλλοτε γίγαντες, κάμπιες που καπνίζουν και χελώνες που χασκογελούν!
Η μυρωδιά του fish’n chips ,που φέρνει ο σερβιτόρος με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Κι όμως…με την άκρη του ματιού μου διακρίνω στο βάθος ένα ζωντανό τραπουλόχαρτο, που απειλεί και κραυγάζει “Κόψτε του το κεφάλι”…
Τρέχω, μη με προλάβει η κακιά “Ντάμα Κούπα” …
Ξεντύνομαι το πέπλο της φαντασίας και επανέρχομαι στο “παράλογο της πραγματικής ζωής”!
Η μπύρα με μεθά με την πρώτη γουλιά…Ατενίζω το ποτάμι και το λιβάδι με τις λευκές μαργαρίτες …
Κάνω μια ευχή:
Ο κόσμος των θαυμάτων, των απίστευτων καταστάσεων και περιπετειών, ας είναι ο κόσμος που πάντα περιμένεις…κι όχι
“Καθρέφτης ραγισμένος ο κόσμος π’ αγαπάς,
ο δρόμος άδειος, ξένος…”
(Αφιερωμένο στη Φένια και στον Αντρέα για την παραμυθένια μέρα!)
