Μια σπάνια μέρα στην Ικαριά, σήμερα, με τις ιστορίες να σε κυνηγάνε: το κολύμπι στη Μεσακτή σε μια θάλασσα ζεστή σαν γυναικεία αγκάλη. Η γάτα στον Εύδηλο που με πήρε το κατόπι, σαν σκυλί, και δεν με άφηνε. Ο πληγωμένος γάτος που δεν ήθελε να φάει. Το μαγικό φως που άστραψε κάποια στιγμή πάνω στον Αρμενιστή. Ο πιο γοητευτικός αρχαίος χώρος που υπάρχει (μου θυμίζει πάντα το νησί της Δήλος), με το ιερό της Αρτέμιδας στο Νας να φωτίζεται δραματικά, σαν ταινία τραβηγμένη με φίλτρο day-for-night και, last but not least, oι ωραίοι μαθητές μου (στη φωτογραφία δεν φαίνονται κάμποσοι, ή κρύβονται από το φακό μόλις ανακοίνωσα ότι θα τραβήξω ένα στιγμιότυπο). Αργότερα, το βράδυ, στο σπίτι του φίλου μου του Θανάση και της Δάφνης, με καλή παρέα και εξαίρετο κρασί.
Ζεις μονάχα μια φορά, βρε αδερφέ!
