Το Σάββατο έκανα μια ψευτοτακτοποίηση στις μαγκούρες μου.
Λέω «ψευτοτακτοποίηση» επειδή τίποτα δεν πέταξα και το μόνο που κατάφερα ήταν να ξεχωρίσω μερικές καβίλιες (κυλινδρικά και επιμήκη τορνευτά ξύλα για ξυλουργική χρήση), καδρονάκια και άλλα ξύλα που είχα κατά καιρούς βάλει μαζί στον μεγάλο κάδο με τις μαγκούρες. Αυτά τα ξύλα ―που δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ μαγκούρες― αποφάσισα να τα μεταφέρω αλλού με αμέριστη στοργή και ασφάλεια.
Ως διωγμένους από άδικη μοίρα μετανάστες που για λίγο νόμισαν ότι θα μπορούσαν να έχουν τα προνόμια μιας εκλεκτής μαγκούρας.
Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στις διάφορες μαγκούρες, που άλλες έχω φτιάξει εγώ, άλλες μου τις έχουν χαρίσει κι άλλες έχω αγοράσει, βρήκα και μια παλιά ρόκα.
Ξύλινη ρόκα. Όχι χόρτο για σαλάτα, όπως θα μπορούσε κάποιος από λάθος να υποθέσει.
Τορνευτή, όχι τόσο χωριάτικη ούτε πάρα πολύ παλιά.
Θυμήθηκα ότι την είχα αγοράσει πολύ φτηνά από το Μοναστηράκι πριν από χρόνια.
Το γιατί την είχα αγοράσει είναι κάτι που όσο και να με ρωτάτε δεν πρόκειται ποτέ να σας το αποκαλύψω. Ακόμα κι αν με βασανίσετε. Ο λόγος είναι πολύ απλός: δεν ξέρω.
Σε παράλληλη τακτοποίηση βρήκα κι ένα ξύλινο στεφανάκι, με διάμετρο περίπου 6-7 εκ. Ήταν μια αρχαία (που σημαίνει ότι κανείς μας δεν θυμάμαι από ποιον γάμο ή βάπτιση) μπομπονιέρα.
Είχε ακόμα τα κουφέτα δεμένα με τούλι πάνω του το στεφανάκι αλλά το ότι δεν υπήρχαν έντομα μέσα στο τούλι σημαίνει ότι ήταν τόσο παλιά τα κουφέτα που ακόμα και τα έντομα που ίσως επιχείρησαν να τα δοκιμάσουν, θα είχαν ψοφήσει.
Ο λόγος για τον οποίον την είχα φυλάξει είναι ο ίδιος με τον λόγο για τον οποίον είχα αγοράσει τη ρόκα.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και σύνδεσα τη ρόκα με το στεφανάκι μέσω φυλαγμένων κορδονιών από χάρτινη τσάντα. Ίσως επειδή είχα βαρεθεί με την τακτοποίηση και ήθελα να παίξω. Κάτι που το παθαίνω συχνά.
Στόχος μου ήταν να φτιάξω ένα παιχνίδι απ’ αυτά που προσπαθείς να περάσεις το στεφανάκι στο ραβδί ή το ραβδί μέσα στο στεφανάκι/κρίκο.
Πανάρχαιο παιχνίδι δεξιότητας. Με σαφείς όσο και άρρητους σεξουαλικούς συμβολισμούς.
Την Κυριακή, μετά από τη «σχολική» ―νηπιαγωγείου― γιορτή της μικρής εγγονής, ήρθαν για μεσημεριανό άπαντες οι συνήθεις ύποπτοι μετά των τέκνων.
Οι εγγονές είδαν το παιχνίδι που είχα φτιάξει με τη ρόκα και το στεφανάκι, τους εξήγησα και τους έδειξα πώς παίζεται. Ενθουσιάστηκε η μεγάλη, το πήρε και άρχισε να παίζει και πέρασε δυο φορές το στεφάνι στη ρόκα.
Μετά την επιτυχία και τη χαρά της μεγάλης το ήθελε και η μικρή, η μεγάλη δεν της το έδινε, ξεκίνησε ένας όμορφος βροχεροκυριακάτικος καβγάς με ένθεν και ένθεν αντεγκλήσεις, σκληρούς χαρακτηρισμούς, κλάματα, στριγκλιές και άλλα χαριτωμένα που όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τους καβγάδες και τις ανταλλαγές υβριστικών λόγων μεταξύ των ωρίμων πολιτών και πολιτικών αυτού του τόπου.
Παρ’ όλο που η μητέρα τους έκανε μια σοφή συμβιβαστική πρόταση, αντάξια του Σολομώντος, και η οποία ήταν η ακόλουθη: «Θα προσπαθεί 10 φορές η κάθε μια και μετά τις 10 προσπάθειες θα το δίνει στην άλλη ανεξάρτητα από το πόσες φορές πέτυχε να περάσει το στεφάνι στη ρόκα»,
δεν έγινε δυνατόν να λυθεί το ακανθώδες ζήτημα ποια θα το έπαιρνε πρώτη και αν εκείνη που θα το έπαιρνε πρώτη θα είχε την εντιμότητα να το παραδώσει μετά τις 10 προσπάθειες. Μετά από πολλά «γιατί εσύ κι όχι εγώ!» και «ναι, όλο αυτή αρχίζει πρώτη!» και «ναι, αλλά σε εμένα μου το έδωσε πρώτα ο παππούς» και άλλα τέτοια πικρά, μοχθηρά και ουδόλως ειρηνευτικά λόγια, που δεν οδηγούσαν σε κανενός είδους καταλαγή και ανακωχή, η διαπραγμάτευση έδειχνε να οδηγείται σε πλήρες αδιέξοδο με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην οικογενειακή γαλήνη.
Η ώρα ήταν περασμένη, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν έδειχνε διατεθειμένο να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, ο Σύμβουλος του Πολίτη επίσης, οπότε, ―και εδώ δικαιώνεται ο τίτλος και ο υπότιτλος― πήγα στη φωλιά μου και έψαξα και βρήκα δύο μακρουλά και δύο στρογγυλά πράγματα.
Τα μακρουλά πράγματα ήταν ένα φυλαγμένο σκληρό χάρτινο ρολό από παλιό θερμοαντιγραφικό χαρτί του φαξ και ένα «μαγικό» ραβδί από τη συλλογή μου.
Τα στρογγυλά ήταν δυο ξύλινοι κρίκοι, απ’ αυτούς που χρησιμοποιούμε για κουρτίνες, φιλοξενούμενοι στα εργαλεία μου.
Απαραίτητοι κι αυτοί, όπως η ρόκα, το μαγικό ραβδί και ο χαρτονένιος κύλινδρος από παλιό χαρτί του φαξ, σ’ ένα δημιουργικό σπιτικό που σέβεται τον εαυτό του.
Η κορδέλα και ο σπάγγος είναι πράγματα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν εν αφθονία στα συρτάρια της κουζίνας. Έτσι, με αυτά τα πολύτιμα υλικά, έφτιαξα στα γρήγορα άλλα δύο σχεδόν όμοια παιχνίδια.
Τα έδωσα στις εγγονές να είναι ολόδικά τους, να έχουν αυτές και μόνον αυτές την επικαρπία, την ψιλή κυριότητά τους και την ευθύνη της συντήρησής τους και το μόνο καθήκον με το οποίο τις επιφόρτισα ήταν να διαλέξει η κάθε μια το δικό της χωρίς γκρίνιες, φωνές και καβγάδες.
Έγινε κι αυτό, χωρίς πολλές συγκρούσεις, αίμα, πόνο και δάκρυα, και κάπως συνήλθαμε και μπορέσαμε να συζητήσουμε, οι ενήλικες, για θέματα φλέγοντα, σημαντικά, διεθνή, συμπαντικά και απολύτως αδιάφορα για τα παιδιά.
Που αφού ασχολήθηκαν πάνω από δέκα λεπτά με τα παιχνίδια που τους έφτιαξα, βρήκαν κάποιους καινούριους λόγους για να συνεχίσουν τους εποικοδομητικούς καβγάδες τους.
Μετά πέρασε η ώρα και φύγανε.
Ήταν μια όμορφη βροχερή Κυριακή.
Η τελευταία ενός μεταμφιεσμένου Μαΐου.
29 Μαΐου 2019
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author