* Ο Άγγελος Σπάρταλης είναι κινηματογραφιστής και ζωγράφος.
Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.
Να ‘μασταν δυο δελφίνια χάρτινα. Τα χάρτινα δελφίνια εκείνα ας πούμε που δεν έχουν πόλη, γκόμενο, δουλειά, μάνα κι αδελφό. Μόνο νόστιμα περαστικά ψαράκια και μπουρμπουλήθρες κι εκείνο το ωραίο κολύμπι και τα εντυπωσιακά ξεφυσήματα νερού. Γιατί -αν δεν μπερδεύω και πάλι τα χάρτινα δελφίνια με τις κρεάτινες φάλαινες- νομίζω τα δελφίνια ξεφυσούν κι αυτά και κάνουν πίδακες σαν τα υγρά ηφαίστεια, σα μέλισσες που τις καπνίζουμε οι μελισσοκόμοι κι εκείνες σβέλτα πάνε και μεθούν και τάχιστα ναρκώνονται.
Να ‘μασταν δυο δελφίνια χάρτινα λοιπόν. Όχι σε πάρκο θαλασσίων ζώων. Ποτέ! Μόνοι στη θάλασσα να ‘μασταν. Θα μου πεις, αν ήταν να ‘μασταν στ’ αλήθεια λέφτεροι (μόνοι και χάρτινοι στη θάλασσα χωρίς γονείς και κράτος και ψευτοσυνείδηση), ας μέναμε άνθρωποι. Καλό! Τα ασφαλιστικά ταμεία, τα γραφεία μετανάστευσης και η εφορία όμως δε νομίζω να συμμερίζονται τη γνώμη σου, και η μάνα μου ακόμα χειρότερα. Και θα γίνει σφαγή. Θα κατεβούνε με τα καμάκια όπως στη Γιαπωνία και θα μας κάνουνε μια θάλασσα αίμα. Στρατός, Αστυνομία και Λυκόπουλα θα μας ρημάξουνε πουλώντας το κομψό πτερύγιο σου για χρυσάφι –τώρα νομίζω πως μπερδεύω καρχαρίες- παρ’ όλη την υποτιθέμενη κοινωνική κατακραυγή.
Άλλο ένα διθέσιο ερωτικό επαναστατικό κίνημα βαμμένο στο αίμα. Άλλοι δύο εραστές απο-κομμένοι σε μερίδες.
Και λέω, θα πάω μετανάστης στη Γερμανία. Θα επαναλάβω την Ιστορία. Θα κολυμπήσω με μανία στα πετρελαιομένα νερά για μια σταλιά μιας άλλης ήττας, όχι της καθημερινής. Θα γίνω Σεφ σ’ εστιατόριο, δειλός αναχωρητής, πυροσβέστης του φόβου των παιδιών μου για το σκοτάδι και την απουσία παγωτού από την κατάψυξη, αστροναύτης από το μουνί σου θα εκτοξευτώ σε άλλα μουνιά περιστρεφόμενα γύρω από ΄σε με δακτυλίους και τοξικές ατμόσφαιρες και στο τέλος -όπως ακριβώς και στο διαστημόπλοιο Challenger το 1986 όταν ήμουν μόλις 14 αλλά πονούσα σα σήμερα στα 44- θα ανατιναχτώ σε λευκό καπνό γεμάτος ανήλικα και δασκάλες και τις προσδοκίες ενός λαού να την κοπανίσει απ’ αυτόν τον πλανήτη το συντομότερο γιατί έτσι γινόταν πάντα.
Και λέω κι αυτό και σταματώ, γιατί λέω πολλά και συνηθισμένα και βαρετά. Να ‘μασταν δυο δελφίνια χάρτινα δε θα ‘ταν απώλεια, μόνο όφελος. Όχι τραπεζικό, αλλά το άλλο το όφελος, εκείνο που σου σφίγγει το στομάχι και νομίζεις ότι ερωτεύτηκες ενώ εσύ ο αθώος μόνο πεινάς. Για λίγα ψαράκια. Για μια βόλτα στα κύματα. Όχι «ΜΕ» το chris-craft. Αλλά «ΕΣΥ» το chris-craft. Κι «ΕΓΩ» το chris-craft ταίρι σου!
Να ‘μασταν δυο δελφίνια χάρτινα. Βζιν, βζιν, στα κύματα των ηφαιστείων της Santa Ierene ομορφάδα μου! Να ‘μασταν δυο δελφίνια χάρτινα!
α.σ. 2017
(ο πίνακας μια μινιατούρα της αφεντιάς μου, “Δελφίνι”, 2013, 8×6 εκ., λάδι σε ξύλο, ιδιωτική συλλογή)
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr