Tα προβλήματα της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα της Παλαιστίνης είναι περίπλοκα και κάθε άλλο παρά μονοδιάστατα. Είναι προβλήματα με ρίζες βαθειά στην ιστορία, που έχουν διαμορφωθεί και διαμορφώνονται μέσα από πολέμους, αποικιακοί και επεκτατικοί οι πιο πολλοί απ’ αυτούς, θρησκευτικές έριδες και πολιτικούς ανταγωνισμούς λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της περιοχής.
Σκόπιμα ή όχι πολλοί παραβλέπουν τα παραπάνω όταν προσπαθούν να αναλύσουν γεγονότα όπως π.χ. τα τρέχοντα στην Γάζα. Ποιος φταίει; Αυτός που τώρα έριξε τον πρώτο πυροβολισμό, την πρώτη ρουκέτα, λένε. Φταίει ο “εξτρεμιστής” που τώρα, προχτές, δεν πήγε σε κάποιες διαπραγματεύσεις.
Μια τέτοια ανάλυση είναι κοντόφθαλμη και απλουστευμένη, αφού αυτό που συμβαίνει την στιγμή αυτή δεν είναι παρά μία μόνο σελίδα σε μια ιστορία που άρχισε να γράφεται πριν 60 και παραπάνω χρόνια και που εξακολουθεί να γράφεται καθώς μιλάμε χωρίς το τέλος της να είναι ορατό. Ο πρώτος πυροβολισμός δε ρίχτηκε προχθές μα πριν από δεκαετίες και στο διάστημα αυτό αμέτρητες διαπραγματεύσεις οδήγησαν ουσιαστικά στο πουθενά.
Η ιστορία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης είναι γνωστή και δεν υπάρχει λόγος να την αναλύσω εδώ. Πρέπει όμως να θυμίσω πως το Κράτος της Παλαιστίνης που κήρυξε την ανεξαρτησία του στις 15 Νοέμβρη 1988, είναι αναγνωρισμένο επίσημα από τον ΟΗΕ. Σήμερα, τα 134 από τα 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ την έχουν αναγνωρίσει επίσημα. Κι ας σημειώσουμε, για όσους δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν, πως το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του ανεξάρτητου αυτού κράτους είναι υπό Ισραηλινή κατοχή. Όχι μια κατοχή προσωρινή που θα πάψει να υπάρχει κάποια στιγμή μαζί με τις όποιες δήθεν αφορμές την δημιούργησαν μα που μέρα με την μέρα επεκτείνεται και μονιμοποιέιται, με το χτίσιμο νέων Ισραηλινών οικισμών σε Παλαιστινιακά εδάφη, ενώ παράλληλα οι Ισραηλινές μπουλντόζες κατεδαφίζουν Παλαιστινιακές κατοικίες και χωριά. Ποιός έριξε τον πρώτο πυροβολισμό και την πρώτη ρουκέτα;
Προχθές, ανάρτησα ένα σχετικό σκίτσο δημοσιευμένο το 2006. Τώρα σας δίνω ένα απο το 2004. Μπορώ να συνεχίσω πηγαίνοντας προς τα πίσω, πάντα με το ίδιο θέμα, πάντα με την ίδια μονοτονία ως προς την αιτία και το αποτέλεσμα, και να φτάσω μέχρι τότε που ξεκίνησα ως σκιτσογραφός πριν σαράντα χρόνια, την εποχή της Γκόλντα Μέιρ, του Μοσέ Νταγιάν, του Μεναχέμ Μπέγκιν. Πάντα τα ίδια.
Και μια σημείωση για την δικιά μας ΕΕ. Τον Μάρτη 1999, λοιπόν, η ΕΕ αναγνώρισε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Παλαιστινιακού λαού και το δικαίωμα ύπαρξης ενός βιώσιμου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού Κράτους. Το δικαίωμα αυτό ανακηρύχτηκε ως “θέμα που δεν επιδέχεται βέτο”. Μπούρδες, λέω εγώ.
η σελίδα του