Όταν βρίσκεις εμπόδια ανυπέρβλητα-και πέραν, εννοείται, των δυνάμεών σου-καλείς κι άλλους να σε βοηθήσουν για να λυγίσεις το άκαμπτο στην προκείμενη περίπτωση ”σίδερο” (τους θεσμούς).
Τότε γίνεσαι μια γροθιά, ένα παράγγελμα και το ακατόρθωτο το μετετρέπεις σε κατορθωτό με τη σύμπραξη όλων και ακαριαία δράττοντας.
Δεν μπορώ να καταλάβω σε τί συνίσταται αυτή η πρόσκληση. Να ενώσει ή να παρατεθούν για μια φορά ακόμη απόψεις,αφήνοντας τις ώρες να χάνονται ανεπιστρεπτί;
Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αυτή η μικροτασική διαδικασία-τάση, με τίποτα δεν θα ωφελήσει, θα διασπείρει όμως έτι περισσότερο τις ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις που συνυπάρχουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Τη στιγμή αυτή, όταν η κυβέρνηση βρίσκεται σ’ ένα οριακό σταυροδρόμι και ένα μέρος της Αριστεράς-εντός επαναλαμβάνω του ΣΥΡΙΖΑ-ζητά την ”ρήξη” και την εφαρμογή του προγράμματος Θεσσαλονίκης, αναρωτιέμαι τί νόημα έχει μιά τέτοια ”κίνηση”-και αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή μάλιστα-από το πιο συντηρητικό, το πιό ”δεξιό” θάλεγα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ;
Ίσως κάτι, το εύχομαι, να γνωρίζουν παραπάνω…
Ο θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του!
