Τόχε γυρίσει Νοτιάς ο καιρός απο χθές, υγρός και ζεστός που να σου κάθεται στο στήθος. Απόψε όμως στην ταβέρνα έφερνε ο μπάτης την μυρωδιά της θάλασσας και την ανακάτευε με το άρωμα του ούζου στο ποτήρι μου. Ένας συνδυασμός καθαρά ελληνικός, δικός μας, όχι μόνο ό,τι πρέπει για ν’ ανοιξει η όρεξη μα και για να λευτερώσει την σκέψη να πετάξει πέρα απο τον ορίζοντα στο βάθος.
Εκεί λοιπόν που είχα μπαρκάρει σ’ ένα πανάδικό τρικάταρτο, στον δρόμο για να φορτώσει τσάι στην Σαγκάη, νά σου και μού’ρχεται σφαλιάρα η φωνή της τηλεόρασης απο τα βάθη του μαγαζιού -της τηλεόρασης που δεν σταματάει ποτέ άσχετα αν κάποιος την ακούει ή όχι.
Ήταν η ώρα του Σαμαρά που του χαμογέλασε, λέει, η Μέρκελ και εξέφρασε την υψηλή της ευαρέσκεια για το τι καλός πρωθυπουργός που είναι.
Πάει το καράβι μου το τρικάταρτο, πάνε και οι γλαροι που στριφογύριζαν στην κορφή της μαϊστρας, πάει κι η Σαγκάη. Ξεμπάρκαρα με το ζόρι λοιπόν και πάτησα σε terra firma. Μα ο μπάτης δεν έπαψε να φέρνει την μυρωδιά της θάλασσας και η σκέψη να πετάει ακόμα -αν και σε πράγματα πεζά, πολύ πεζά πια τώρα. Κι έτσι, ανάμεσα σε δυο ποτηράκια ούζο και λίγο χταπόδι λιόκαφτο στα κάρβουνα σκάρωσα το σκίτσο αυτό -έτσι για να μην ξεχνώ και την τέχνη μου.
η ιστοσελίδα του