“Όχι άλλο κάρβουνο” ή …βάζοντας στον πληθυντικό το ρηθέν δια στόματος Χάρρυ Κλυνν ”Δε μας χέζετε, ρε Νταλάρες”, ξεκίνησε η μέρα μου.
Διαβάζοντας τις πρώτες ειδήσεις της ημέρας, πραγματικά δεν μπορώ να επιλέξω ποια από τις δύο ατάκες ταιριάζει καλύτερα στη περίσταση.
Στην ”διαπραγμάτευση” αναφέρομαι, μεταξύ θεσμών και Ελληνικής κυβέρνησης.
Κάθε μέρα και κάτι καινούριο.
Δεν θέλω να σχολιάσω αυτήν την διαρκώς μετέωρη κατάσταση, διότι και οι τρεις θεσμοί είναι πρώτα από όλα καπιταλιστικά εργαλεία.
Και καπιταλισμός σημαίνει ότι αυτό που καθοδηγεί τη σκέψη είναι το κέρδος.
Συνεπώς είτε επιλέξω την αγωνιώδη έκκληση του Κούρκουλου είτε το χυδαίο-αλλά και διαχρονικό-χωρατό του Κλυνν,
αυτοί που κερδίζουν από την παρατεινόμενη εκκρεμότητα, σε συνδυασμό με το συντηρούμενο σπεκουλάρισμα περί grexit, θα συνεχίσουν να κερδίζουν χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους.
Η ουσία που γεύομαι – δεν έχω πλέον την παραμικρή αμφιβολία – είναι ότι το παιχνίδι είναι καθαρά και μόνο προσχηματικό.
Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα, συνεχώς ακούμε, μήνα με τον μήνα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μέρα με τη μέρα ότι τα λεφτά τελειώνουν και τελειωμό δεν έχουν.
Τις προάλλες ο κ.Μάρδας καθ’ οδόν προς το υπουργείο βρήκε 450.000.000 σε 1,5 ώρα!
Προχθές βρήκαμε 750.000.000 σε ξεχασμένο λογαριασμό!
Γιατί δεν ψαχνόμαστε καλύτερα, ρε παιδιά;
Όλο και κάποια δις θα τρέξουν από κάποια μπατζάκια.
Πώς γίνεται από τη μια να λέμε ότι τα λεφτά τελειώνουν και από την άλλη να διαβάζουμε ότι έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα;
Όχι άλλο κάρβουνο, ρε Νταλάρες (sorry Γιώργο).